Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Strona główna

Hermann Friedrich Wäsemann - autor neorenesansowej przebudowy pałacu w Mrowinach

Drukuj
Utworzono: czwartek, 19, marzec 2020

W 1868 roku spadkobiercy hrabiny von Fürstenburg sprzedali dominium mrowińskie przedsiębiorcy żarowskiemu Carlowi Friedrichowi von Kulmiz. Dwa lata później nowy właściciel majętności, przystąpił do przebudowy rezydencji, która do dziś wznosi się na północno-wschodnim skraju miejscowości. Prace modernizacyjne, zostały ukończone w 1871 roku. Zwarta bryła budynku pałacowego na planie wydłużonego prostokąta, została urozmaicona i rozczłonkowana za pomocą ryzalitów i czterokondygnacyjnej wieży od strony zachodniej. Elewacje pałacu zachowały liczne detale architektoniczne: podziały ramowe wykonane za pomocą gzymsów oraz pilastrów i boniowanych lizen, obramowania części otworów okiennych, naczółki, ozdobne płyciny, portyk kolumnowy, tralkowa attyka. Reprezentacyjne wejście znajduje się po stronie południowej. Po XIX-wiecznej przebudowie, obiekt jest budowlą trzykondygnacyjną na wysokich piwnicach, w którym znajduje się 40 pomieszczeń, w tym sporych rozmiarów sala balowa z tarasem wyprowadzonym w fasadzie północnej. Pałac nakryty jest płaskim dachem.

Czytaj więcej: Hermann Friedrich Wäsemann - autor neorenesansowej przebudowy pałacu w Mrowinach

W sakiewce dawnych mieszkańców gminy Żarów, cz.14: Monety Fryderyka Wilhelma II 1786-1797

Drukuj
Utworzono: czwartek, 19, marzec 2020

Fryderyk Wilhelm II Pruski urodził się 25 września 1744 roku w Berlinie. Jego stryj, król Fryderyk II nie darzył go wielkim szacunkiem. Obwiniał jego ojca za klęski w trzeciej wojnie śląskiej. Różnili się też w kwestiach charakteru. Król był człowiekiem o ascetycznym trybie życia, mało religijnym racjonalistą, kochającym sztukę i doświadczonym w polityce. Książę koronny natomiast interesował się głównie francuskimi wzorami życia dworskiego – obok głębokiej religijności cenił sobie wielkie uczty, wystawne życie i kochanki. Był przy tym też człowiekiem inteligentnym i oczytanym, a przede wszystkim o wiele serdeczniejszym niż Fryderyk II, czym zaskarbił sobie popularność podwładnych jeszcze przed objęciem władzy. Fryderyk II swego następcy aż do końca nie wprowadzał w sprawy państwowe. Nie interesował się przygotowaniem go do roli władcy Tak oto pisał o Fryderyku Wilhelmie II: Życie na dworze stanie się bardzo wesołe. Mój kuzyn roztrwoni skarb, pozwoli zdemoralizować się wojsku. Pod rządami kobiet państwo upadnie. W 1780 roku z polecenia króla książę Fryderyk Wilhelm złożył wizytę carycy Katarzynie II, aby zapobiec zawarciu sojuszu rosyjsko-austriackiego. W Petersburgu książę spotkał się z chłodnym przyjęciem i lekceważeniem. Katarzyna pisała o nim: Zupełnie nie można się zorientować, co w nim siedzi. Nie umie prowadzić rozmowy, czasem tylko milczy – tak że nic z tego nie wychodzi. Jego wstrzemięźliwość stawia w niezręcznej sytuacji każdego, kto ma z nim do czynienia. Powiadają, że umie myśleć. To nawet prawdopodobne: to samo można powiedzieć i o indyku, ale nie zawsze jest dobrze być indykiem, czy nawet grać jego rolę. Basta. Mimo złego przyjęcia Fryderyk Wilhelm zaprzyjaźnił się z Wielkim Księciem Pawłem. Obiecali sobie wzajemne dochowanie dozgonnej przyjaźni.

Czytaj więcej: W sakiewce dawnych mieszkańców gminy Żarów, cz.14: Monety Fryderyka Wilhelma II 1786-1797

Kościół ewangelicki i pastorówka w Wierzbnej

Drukuj
Utworzono: środa, 18, marzec 2020

W latach 80. XVI wieku, część katolickiej społeczności Wierzbnej przeszła na wyznanie luterańskie. Wsparta przez protestanckich właścicieli Bagieńca i Nowic, przejęła na krótki czas ok. 1585 roku, miejscowy kościół katolicki. Po raz drugi świątynia została przejęta dziesięć lat później i utrzymana aż do 1629 roku, kiedy we wsi pojawili się cesarscy dragoni z regimentu Karla Lichtensteina. Pomimo ciężkich czasów wojny trzydziestoletniej, stosunki pomiędzy katolikami a luteranami w Wierzbnej układały się poprawnie. Względny spokój i powrót do normalnego życia po zakończeniu działań wojennych wzburzyło w latach 80. XVII wieku, rozporządzenie wydane przez opata krzeszowskiego Bernarda Rose. W myśl cysterskiego dokumentu wszyscy mieszkańcy dóbr klasztornych w Wierzbnej, którzy byli luteranami, mieli przejść na katolicyzm lub opuścić wieś bez odszkodowania za pozostawiony tutaj majątek. W rezultacie w 1709 roku w Wierzbnej nie mieszkał już żaden ewangelik. Nieliczni zmienili wyznanie, a reszta wyemigrowała do Łużyc, które wchodziły w skład Księstwa Saksonii. Po zajęciu Śląska przez wojaka pruskie, król Fryderyk II, unieważnił wszystkie zarządzenia kościelne i klasztorne, które ograniczały swobodę wyznania religijnego. Od tego czasu w dobrach wierzbneńskich, mogli osiedlać się ewangelicy. Początkowo, było ich jednak niewielu. W XVIII wieku jedna osoba, a w latach 30. XIX wieku 18 osób. Znaczący przyrost mieszkańców wyznania luterańskiego w Wierzbnej, notowany był dopiero od połowy XIX wieku: 1845 r. – 52 osoby, 1871 r. – 130 osób, 1905 r. – 294 osób, 1925 r. – 263 osoby.

Czytaj więcej: Kościół ewangelicki i pastorówka w Wierzbnej

Szczątki nosorożca leśnego odnalezione w Imbramowicach

Drukuj
Utworzono: środa, 18, marzec 2020

Interglacjał to okres między dwoma glacjałami (zlodowacenie w czasie którego znaczne obszary Ziemi pokryte są lądolodem), w którym wskutek ocieplenia czyli wzrostu temperatury powierzchnia lodowca cofa się lub ustępuje z danego obszaru. Okres ten charakteryzuje się również wzrostem poziomu oceanu światowego i przesuwaniem się stref roślinnych ku biegunom. Od ok. 132 000 do 115 000 lat temu trwał tzw. interglacjał eemski. Panował wówczas ciepły wilgotny klimat ze średnią roczną temperaturą około 10°C (obecnie 7–8°C), a tereny Polski porastały gęste lasy liściaste z dużym udziałem gatunków ciepłolubnych. Zamieszkiwały je zwierzęta o wysokich wymaganiach termicznych, między innymi nosorożce i słonie leśne. Nosorożce leśne (łac. Stephanorhinus kirchbergensis lub nosorożec Mercki) osiągały wówczas rozmiary zbliżone do współcześnie żyjącego nosorożca białego. Długość ich ciała wahała się w granicach: 3,3-4,2 m; wysokość w kłębie: 1,5-1,9 m, przy masie rzędu 1,5-2,5 t.

Czytaj więcej: Szczątki nosorożca leśnego odnalezione w Imbramowicach

Przepustka stała z DZCH "Organika" Żarów

Drukuj
Utworzono: wtorek, 17, marzec 2020

Przepustka to dokument uprawniający do przekroczenia punktu kontroli osób lub pojazdów. Współcześnie używany przy bramach wjazdowych na tereny zamknięte dla osób „obcych” – niezatrudnionych i niemających uzasadnionej potrzeby wstępu na teren zamknięty. Przepustki stosowane są przy bramach wejściowych i wjazdowych do dużych zakładów przemysłowych, niektórych biurowców, urzędów itp., a także na tereny militarne. System przepustek wprowadzany jest zarządzeniami wewnętrznymi kierownictwa firm, w których obowiązuje, ma za zadanie kontrolę ruchu osób zwłaszcza tam, gdzie zachodzi niebezpieczeństwo naruszenia zasad tajemnicy (służbowej, państwowej, wojskowej itp.), a także zagrożenie terroryzmem. Przepustki wydawane bywają jako stałe (o długich terminach ważności), np. dla pracowników chronionych instytucji, codziennie (lub co najmniej wielokrotnie) mających prawo przechodzenia przez punkt kontrolny, oraz jednorazowe, np. dla interesantów i gości odwiedzających te instytucje.

Czytaj więcej: Przepustka stała z DZCH "Organika" Żarów

Felix Henry - autor projektu żarowskiego "Marienhausu"

Drukuj
Utworzono: wtorek, 17, marzec 2020

W XIX-wiecznej architekturze światowej, zaznaczył się nurt zwany historyzmem. Jako kierunek nietwórczy i eklektyczny, polegał na zaniechaniu dążenia do stworzenia stylu, odpowiadającego aktualnym warunkom historyczno-społecznym, na rzecz naśladowania przeszłych wielkich stylów architektonicznych. W historii architektury historyzmu można rozróżnić trzy fazy rozwojowe: historyzm romantyczny (do około 1870), ścisły historyzm (około 1870-1890) i późny historyzm (po 1890). Historyzm romantyczny stopniowo wyparł klasycyzm. Preferowanymi stylami były neogotyk i styl arkadowy, od ok. 1850 roku wypierany przez neorenesans, jednak wiązano ze sobą elementy nie występujące w poszczególnych stylach, tak że twórczość nie oznaczała wiernego naśladowania poszczególnych stylów, lecz subiektywną ich interpretację. Pojawiały się też motywy pozaeuropejskie (styl neomauretański). Ścisły historyzm powstał na podstawie XIX-wiecznych badań naukowych. Projektowano łącząc elementy dozwolone w danym stylu, odrzucając ich swobodną interpretację. Wytworzono kanony opisywalnych neostylów, korzystano z wzorników. Preferowanym stylem stał się neorenesans. Z kolei późny historyzm odchodzi od neorenesansu i orientuje się na neobarok. Ścisłe przepisy poprzedniej fazy zostają zastąpione przez bardzo swobodną interpretację elementów dekoracyjnych, które nie są już organizowane ściśle osiowo. Pojawiają się liczne wykusze, ryzality, kopuły, a także balkony. Można zaobserwować dążenie do przepychu i monumentalizmu. Niektóre elementy dekoracyjne, np. kwiatowe, wskazują już na rodzącą się secesję.

Czytaj więcej: Felix Henry - autor projektu żarowskiego "Marienhausu"

Dyplomy z DZCH "Organika" Żarów 1965-1991

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 16, marzec 2020

Jedną z form uznania, wyróżnienia, czy też pozytywnej oceny za osiągnięcia, wkład pracy na rzecz Dolnośląskich Zakładów Chemicznych "Organika", było wręczenie dyplomu dla zasłużonych pracowników. Na przestrzeni ponad 50 lat w powojennej historii DZCH, nagrodą tego rodzaju wyróżniono wiele osób. Wręczane były dyplomy różnych wzorów. Dzisiaj prezentujemy dyplomy nadane "Z okazji XX-lecia Dolnego Śląska" (6.06.1965 r.), "Za 25-letnią nieprzerwaną pracę" (6.06.1971 r.), "Za aktywną, ofiarną i długoletnią pracę w ZOS" (1971 r.), "Za 35 letnią pracę" (31.05.1980), "Z okazji 35-lecia uruchomienia zakładu" (czerwiec 1981 r.), "Z okazji jubileuszu 40-lecia pracy zawodowej" (31.05.1986 r.), "Z okazji jubileuszu 45-lecia pracy zawodowej" (4.06.1991 r.). Dyplomy udostępniła nam mieszkanka Żarowa. Składamy pani Serdeczne Podziękowania.

Czytaj więcej: Dyplomy z DZCH "Organika" Żarów 1965-1991

Terrorysta z Imbramowic na pokładzie samolotu PLL LOT

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 16, marzec 2020

W dzisiejszych czasach obecność terrorystów na pokładach samolotów należy do rzadkości. Współcześni porywacze, kojarzący się głównie z fanatycznymi zamachowcami z 11 września 2001 roku, dla przeciętnego Polaka wydawać się mogą nieistniejącym zagrożeniem. Jednak ponad 40 lat temu, w porywaniu samolotów zaczęli specjalizować się właśnie Polacy. Polska zaś na przełomie lat 70. i 80. XX wieku stała się krajem, w którym najczęściej dochodziło do tego typu porwań. Nie wynikało to jednak z zamiłowania rodaków do terroryzmu, lecz z faktu, że w czasach PRL-u, dla tych, którzy chcieli nielegalnie opuścić kraj, droga powietrzna stała się dość często uczęszczaną drogą ku wolności. Samolot zaś, idealnym środkiem transportu mogącym bez większych przeszkód pokonać "żelazną kurtynę", przynajmniej w teorii.

Czytaj więcej: Terrorysta z Imbramowic na pokładzie samolotu PLL LOT

Armia Czerwona pod Żarowem na przełomie kwietnia i maja 1945 roku

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 09, marzec 2020

W nocy z 6 na 7 kwietnia 1945 roku, nastąpiła zmiana w radzieckiej obsadzie linii frontu pomiędzy miejscowościami Jaroszów i Borzygniew na Dolnym Śląsku. 118. dywizja strzelecka (398., 463., 527. pułk strzelecki), która utrzymywała tutaj pozycje od lutego 1945 roku, została zastąpiona przez jednostki 225. dywizji strzeleckiej (299., 1347., 1349. pułk strzelecki). Na linii Jaroszów – Morawa – Skarżyce – Przyłęgów – Łażany i dalej, aż do Krukowa pozycje zajmował 1349. pułk strzelecki ze sztabem w Mikoszowej. Linia Kruków – Marcinowiczki – Imbramowice – Borzygniew, obsadzona była przez 299. pułk strzelecki, którego sztab znajdował się w Bukowie. Nieco z tyłu, na zapleczu obu wymienionych jednostek, rozłożony był 1347. pułk strzelecki, którego pierwszy batalion wraz z artylerią pułkową kwaterował w Jaroszowie i Rusku (sztab). Z kolei drugi batalion rozmieszczony był w Pyszczynie. Sztab 225. dywizji strzeleckiej, rozlokowany został w Osieku.

Czytaj więcej: Armia Czerwona pod Żarowem na przełomie kwietnia i maja 1945 roku

Wystawa "Pamiątki Koła PTTK Żarodreptaki"

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 09, marzec 2020

W 1956 roku przy Zjednoczonych Zakładach Chemicznych "Silesia", powstało Koło PTTK "Łaziki". W 1 połowie lat 80-tych, koło skupiało 66 osób. Z licznych wycieczek odbytych przez żarowskie "Łaziki" wymienić można m.in. XXIII Rajd "Szlakiem Zamków Piastowskich", XVII Rajd Górski z zakończeniem na Zamku Stary Książ, II Zlot Gorce – Lubominek – Trójgarb, XIX i XX Rajd Górski, XXVI Rajd "Szlakiem Zamków Piastowskich", a także w licznych wyprawach do Karpacza, Szklarskiej Poręby, Świeradowa Zdrój, Sosnówki, Pogorzelicy, Głębinowa, a także w Bieszczady i Tatry. 18 stycznia 1966 roku kilkunastoosobowa grupa pracowników ŻZMO w Żarowie założyła Koło PTTK i zgłosiła działalność do Oddziału w Świdnicy. W początkowym okresie istnienia Koło oparło swoją działalność na pracy 3 sekcji: turystyki pieszej, z której wyłoniła się później sekcja turystyki górskiej, sekcja kajakowa i sekcja żeglarska. W 1979 roku powstał zalążek przyszłej sekcji kolarskiej. W dniu 11 kwietnia 2019 roku, byli członkowie przyzakładowych "Łazików" i "Żarodreptaków", reaktywowali działalność, zrzeszając się w nowym Miejskim Kole PTTK "Żarodreptaki" 2019.

Czytaj więcej: Wystawa "Pamiątki Koła PTTK Żarodreptaki"

Wystawa "Rzeźby w drewnie Czesława Rzeczyckiego"

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 09, marzec 2020

Czesław Rzeczycki urodził się w Dokrzycach na terenie obecnej Białorusi. Rodzina przyjechała na Dolny Śląsk w 1957 lub w 1958 roku dzięki porozumieniu repatrianckiemu. Początkowo osiedlili się w Świdnicy, gdzie mieszkała rodzina ojca, następnie przenieśli się do Bowin, od ponad 50 lat mieszka w Żarowie. Ojciec pana Czesława malował akwarele, brat zajmował się rzeźbą przestrzenną z chleba. Pan Czesław od wczesnego dzieciństwa malował. Zajmuje się rzeźbą, płaskorzeźbą i pisze wiersze. Kilkukrotnie jego prace, pokazywane były w Żarowie, m.in. podczas wystawy miast partnerskich gminy Żarów, która odbyła się w 2014 roku w Żarowskiej Izbie Historycznej. Na przełomie 2019 i 2020 roku rzeźby Czesława Rzeczyckiego, można było podziwiać na wystawie "Otwarty teren sztuki", którą we wrocławskim Muzeum Etnograficznym przygotowała Fundacja Ważka.

Czytaj więcej: Wystawa "Rzeźby w drewnie Czesława Rzeczyckiego"

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Saturday the 3rd. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.