Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Strona główna

Raporty zmianowe z pracy oddziału elektryczno-mechanicznego DZCH "Organika" w zbiorach Żarowskiej izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: wtorek, 12, luty 2019

W opracowaniu Tomasza Ciesielskiego pt. Żarów. Historia miasta i gminy, przeczytać możemy: .... W latach 90-tych XX w. oblicze przemysłowe Żarowa i okolic kształtowały istniejące od blisko półtora wieku zakłady chemiczne i materiałów ogniotrwałych. Przetrwały one pierwszy okres wieloaspektowych przekształceń w Polsce z mniejszymi lub większymi perturbacjami. Nowe realia życia gospodarczego i przepisy prawne wymusiły stopniowe ograniczenie zatrudnienia oraz prace modernizacyjne. W Zakładach Chemicznych „Organika”, za sprawą zaostrzonych przepisów ochrony środowiska, zrealizowano kosztowne inwestycje ograniczające ilość emitowanych zanieczyszczeń, gdyż w przeciwnym razie przedsiębiorstwu groziło zamknięcie. Sprawę ścieków płynnych rozwiązało wybudowanie w latach 1992-1998 oczyszczalni ścieków przez spółkę, w której „Organika” miała blisko połowę udziału. W celu redukcji emisji zanieczyszczeń do atmosfery wybudowano nowoczesną ciepłownie opalaną gazem oraz zainstalowano urządzenia utylizujące dwutlenek siarki powstający w trakcie procesów produkcyjnych. W 1996 r. wybudowano spalarnię odpadów stałych. Kosztowne prace proekologiczne (tylko ciepłownia gazowa i spalarnia kosztowały blisko 3,5 mln zł) prowadzone były mimo nie najlepszych wyników finansowych osiąganych przez zakład. „Organika”, jak wiele innych przedsiębiorstw, mocno odczuła skutki rekonstrukcji polskiego przemysłu. Już w 1994 r. zakład przyniósł straty, co zbiegło się w czasie z jego zakwalifikowaniem do Programu Powszechnej Prywatyzacji. Z dniem 1 grudnia 1994 r. „Organikę” przekształcono w spółkę akcyjną i przydzielono do Narodowego Funduszu Inwestycyjnego (NFI) „Piast” nr XII.

Czytaj więcej: Raporty zmianowe z pracy oddziału elektryczno-mechanicznego DZCH "Organika" w zbiorach Żarowskiej...

Normy branżowe z lat 1975-1989 opracowane w DZCH "Organika" Żarów

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 11, luty 2019

Normalizacja branżowa jest drugim z najstarszych rodzajów normalizacji technicznej, wprowadzonym w krajach uprzemysłowionych w 2 połowie XIX wieku (normalizacja zakładowa od 1 połowy XIX w., krajowa od 1 połowy XX w., międzynarodowa od 2 połowy XX w.). Celem normalizacji branżowej jest ujednolicenie procesów i wyrobów nieujednoliconych lub niedostatecznie ujednoliconych w normach krajowych lub zakładowych, a także wzrost konkurencyjności oferty podmiotów zrzeszonych w organizacji branżowej oraz innych podmiotów działających w branży i stosujących normy branżowe. Jeśli chodzi o Polskę, normalizacja branżowa była początkowo dobrowolna i nieregulowana prawnie (podobnie jak dziś). Sytuacja ta zmieniła się po II wojnie światowej. Dekret z 1958 roku oraz ustawa o normalizacji z 1961 roku ustanowiły reżim prawny w dziedzinie normalizacji branżowej. Polskie normy techniczne podzielono na: normy krajowe zwane (od 1924 roku) Polskimi Normami PN, normy branżowe BN oraz normy zakładowe ZN. Późniejsze ustawy o normalizacji z 1993 i 2002 roku zajęły się tylko zasadami normalizacji krajowej. Ustawodawca uznał, że normalizacja branżowa i zakładowa należy do niezależnych od państwa prerogatyw organizacji branżowych i przedsiębiorców.

Czytaj więcej: Normy branżowe z lat 1975-1989 opracowane w DZCH "Organika" Żarów

Reaktywacja Miejskiego Koła "PTTK" Żarów - spotkanie organizacyjne 28.02.2019 r.

Drukuj
Utworzono: sobota, 09, luty 2019

Szanowni Państwo ! Drodzy Czytelnicy ! W ubiegłym roku narodził się pomysł reaktywacji Miejskiego Koła Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego "PTTK" w Żarowie. Jego inicjatorem jest pan Bolesław Moryl – wieloletni prezes koła, którego w dziele rektywacji wspieramy i służymy pomocą. W związku z tym ZAPRASZAMY SERDECZNIE, wszystkich żarowskich "Łazików" i "Żarodreptaków", miłośników turystyki, przyrody oraz zabytków architektury na spotkanie organizacyjne, które odbędzie się w dniu 28 lutego 2019 roku o godz. 17:30 w Żarowskiej Izbie Historycznej przy ul. Dworcowej 3.

Czytaj więcej: Reaktywacja Miejskiego Koła "PTTK" Żarów - spotkanie organizacyjne 28.02.2019 r.

Miasto i gmina Żarów w konkursie "Gmina 2000" zorganizowanym w 1991 roku

Drukuj
Utworzono: sobota, 09, luty 2019

Jesienią 1990 roku prof. Antoni Kukliński z Uniwersytetu Warszawskiego, wystąpi! z inicjatywę zorganizowania konkursu "Gmina 2000", którego celem miało być zidentyfikowanie miast i gmin w Polsce zdolnych do zaoferowania inwestorom zagranicznym swych zasobów i gotowości współpracy. Organizacji konkursu podjął się Europejski Instytut Rozwoju Regionalnego i Lokalnego Uniwersytetu Warszawskiego (EUROREG), we współpracy z redakcjami: "Gazeta i Nowoczesność", "Wspólnota". Już jesienią 1990 roku ukazały się ogłoszenia w periodykach współuczestniczących w konkursie. Ogłoszenia te były kierowane do miast i gmin zamieszkałych przez mniej niż 50 000 mieszkańców - organizatorzy pragnęli inicjować współpracę inwestorów zagranicznych z tymi układami lokalnymi, które nie maję w tej mierze większych doświadczeń i które leżą na uboczu głównych szlaków wędrówek po naszym kraju przedstawicieli wielkich firm zagranicznych. Na początku 1991 roku organizatorzy konkursu otrzymali istotne wsparcie ze strony programu finansowanego przez Komisję EWG w ramach PHARE. Program ten, o nazwie "Municipal Development and Training in Poland", był w swej pierwszej fazie (w 1991 roku) koordynowany na zlecenie rządu polskiego przez Międzynarodową Unię Władz Lokalnych {International Union of Local Authorities, IULA) w Hadze. W Polsce za realizację programu była odpowiedzialna Fundacja Rozwoju Demokracji Lokalnej (FRDL).

Czytaj więcej: Miasto i gmina Żarów w konkursie "Gmina 2000" zorganizowanym w 1991 roku

O tzw. "cmentarzu kościelnym" w Żarowie

Drukuj
Utworzono: niedziela, 03, luty 2019

Wzniesienie neogotyckiego kościoła w Żarowie datowane jest na 22 października 1909 roku. Budowa wysokiej na 44 metry wieży, ukończona została 9 marca 1910 roku, zaś poświęcenie 2 dzwonów i ustawienie więźby w domu parafialnym, odbyło się w dniu 14 kwietnia 1910 roku. Po zakończeniu wszystkich prac wykończeniowych 29 września 1910 roku, dokonane zostało uroczyste poświęcenie świątyni. Pierwszym duszpasterzem w nowopowstałym kościele został ks. Herman Klimke, który nadzorował jego budowę oraz dbał o całkowity wystrój. Okazała świątynia, utrzymana w stylu neogotyckim, wzniesiona została z czerwonej, nieotynkowanej cegły. Autorzy projektu, dwaj znani wrocławscy architekci Overhoff i Föhe, nadali budowli formę trójnawowego kościoła halowego. Koszty budowy był wyższy niż pierwotnie zakładano i wyniósł 85000 marek. Powstałe równocześnie probostwo kosztowało 28000 marek, z czego 25 000 marek wniósł kardynał wrocławski Karol Kopp. W dniu 1 września 1915 roku, decyzją władz diecezjalnych duszpasterstwo żarowskie, zostało podniesione do rangi kurateli, a 1 kwietnia 1920 roku utworzono samodzielną parafię, do której przyłączono Łażany i Mrowiny.

Czytaj więcej: O tzw. "cmentarzu kościelnym" w Żarowie

O tajemniczym kamieniu "Bismarcka" lub "Napoleona" w Żarowie

Drukuj
Utworzono: czwartek, 31, styczeń 2019

Pierwszy raz o tym miejscu usłyszeliśmy w 2011 roku, kiedy starszy wiekiem mieszkaniec Żarowa powiedział ... pomiędzy dawnym Marienhausem, tutaj gdzie teraz jest "Nefryt" a domem przy Armii Krajowej 39, stała kiedyś pastorówka. Obok niej był duży kamień z napisami w języku niemieckim. Dokładnie w tym miejscu, gdzie teraz jest ten park z ławkami i rosną drzewa. To chyba był kamień Bismarcka, tak słyszałem. Nie pamiętam kiedy go usunięto, ale to było jeszcze zanim wybudowano "Nefryt". Ta relacja została zanotowana lecz przez dłuższy czas, nie miała swojej kontynuacji, gdyż rozpytywane osoby nie potwierdzały istnienia owego kamienia. Czy upływ czasu wytarł z pamięci mieszkańców nieistniejące już miejsce ?. Okazuje się, że nie zupełnie a o tajemniczym kamieniu opowiedział nam pan Bolesław Moryl ... ten kamień istniał naprawdę i ja go widziałem. Miałem wtedy 6 może 7 lat, to był koniec lat 50-tych, może 1960 rok. Był to duży, czerwony polny otoczak z wyrytymi napisami po niemiecku. Stał mniej więcej 2 m za rosnącą dzisiaj lipą, obok której jest tablica, gdzie wywieszane są klepsydry. Kiedyś był tam płot, będący ogrodzeniem podwórza i ogrodu przy białym domu – pastorówce. Kamień stał za płotem w ogródku. Wzdłuż płotu było przejście z ul. Szkolnej na ul. Armii Czerwonej, ale tylko dla "swoich" jak to się mówi. Mój tato, który biegle czytał i pisał po niemiecku, powiedział mi, że jest to kamień ustawiony w miejscu, gdzie kiedyś zatrzymał się Napoleon. Obok dawniej miała być studnia. Tyle pamiętam z tego co tato mi opowiadał. Teraz jest tam ten "pareczek".

Czytaj więcej: O tajemniczym kamieniu "Bismarcka" lub "Napoleona" w Żarowie

"Obol zmarłego" - obyczaj praktykowany w XV-XVII wieku na cmentarzu przykościelnym w Wierzbnej

Drukuj
Utworzono: środa, 30, styczeń 2019

Obol zmarłych lub obol Charona to moneta stanowiąca formę zapłaty za usługi dla duszy w zaświatach. Według mitologii greckiej Charon przewoził dusze zmarłych swą łodzią przez podziemną rzekę Styks do Hadesu. Obrządek pogrzebowy związany z tą wiarą nakazywał żywym wsunięcie zmarłemu do ust lub do ręki obola, lub innego drobnego pieniążka, aby ten miał czym zapłacić za przeprawę przewoźnikowi. We wczesnym średniowieczu wyposażanie zmarłego w monetę widoczne było na cmentarzach rzędowych u ludów pogańskich, skandynawskich Wikingów i Finów. Zwyczaj ten odżywał również na terenach świeżo schrystianizowanych Polska, Czechy, Morawy, Węgry. W Polsce jako najwcześniejsze obole zmarłych spotykane są denary i dirhemy arabskie z przełomu X/XI wieku odnajdywane w grobach zakładanych na osi północ-południe na cmentarzyskach wikingów w Kałdusie i Bodzi. Na podstawie takich elementów kultury, jak obole wkładane zmarłym do ust czy też pochówki w kamiennej obstawie lub sarkofagu, toczą się w nauce przypuszczenia o przynależności etnicznej zmarłego. Obyczaj ów praktykowany był także na Śląsku i w Małopolsce, gdzie tzw. obol zmarłego umieszczany był w dłoni, w ustach lub w mieszku przy pasie, stąd grobowe znaleziska monet określane jako "przy pasie", "przy biodrach", "na miednicy".

Czytaj więcej: "Obol zmarłego" - obyczaj praktykowany w XV-XVII wieku na cmentarzu przykościelnym w Wierzbnej

Obiekt piwniczny z końca XIX wieku odsłonięty podczas prac ziemnych przy ul. Bolesława Chrobrego w Żarowie

Drukuj
Utworzono: wtorek, 29, styczeń 2019

W ostatnich dniach podczas prac ziemnych prowadzonych na placu budowy obiektu handlowego przy ul. Bolesława Chrobrego, doszło do odsłonięcia pomieszczenia piwnicznego, zlokalizowanego w płd.-wsch części prowadzonych robót. Obiekt o ceglano-kamiennej architekturze, datowany jest ogólnie na koniec XIX wieku i stanowi dalszą część piwnicy, która została odkryta podczas prac budowlanych w dniu 11 października 2011 roku (budowa "Tesco"). Kres użytkowania obiektu, który pierwotnie pełnił funkcję lodówki, później piwnicy w dawnym zespole folwarcznym, przypada na lata 80-90-te XX wieku. Szczegółowy opis architektury, dokonany podczas wizji terenowej w 2011 roku, przedstawił na łamach Gazety Żarowskiej (nr 22/2011) pan Marek Kowalski – archeolog z Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków, Delegatura Wałbrzych. W ramach przypomnienia cytujemy:

Czytaj więcej: Obiekt piwniczny z końca XIX wieku odsłonięty podczas prac ziemnych przy ul. Bolesława Chrobrego...

Reprodukcja obrazu "Planty" nieznanego autora w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: czwartek, 24, styczeń 2019

W zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej, znajduje się kilka tzw. oleodruków, obrazów oraz reprodukcji obrazów. Pod ostatnim z wymienionych terminów, kryją się oczywiście kopie obrazów znanych artystów, namalowane przez utalentowanych absolwentów Akademii Sztuk Pięknych, którzy dysponują odpowiednim talentem, cierpliwością i dokładnością w oddawaniu szczegółów kopiowanego dzieła. Reprodukcją nieznanego dzieła (nieczytelny podpis autora) jest z pewnością obraz o wymiarach 48,5x38 cm (66x55 cm z ramą), który do Żarowskiej Izby Historycznej przekazała mieszkanka Imbramowic. Na jego odwrocie widnieje podpis PLANTY, sygnatura 19156 A 5340, pieczęć okrągła (nieczytelna) oraz czytelna pieczęć świdnickiej księgarni przy ul. Norwida. Czas oraz miejsce wykonania owej reprodukcji pozostają nieznane.

Czytaj więcej: Reprodukcja obrazu "Planty" nieznanego autora w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Metalowy chlebak "Unser täglich Brot gib uns heute" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: czwartek, 24, styczeń 2019

Chleb traktowano niegdyś ze szczególnymi z honorami. Przykrywano haftowaną serwetą, żegnano krzyżem, całowano z czcią. Był czymś więcej niż tylko jedzeniem. Do XIX wieku na wsi dominowały chleby pieczone na zakwasie. Dopiero rozwój piwowarstwa przyczynił się do popularyzacji drożdży i wykorzystania ich do wypieku chleba. Drożdże prasowane, tzw. wiedeńskie, upowszechniły się w latach 60-tych XIX wieku. Początkowo chleby wypiekano z mąki jęczmiennej, później z żytniej. Od początku XX wieku zaczyna dominować mąka pszenna. Biedniejsi chłopi mieszali różne gatunki mąki, na przykład do żytniej dodawali mąki gryczanej, powszechnie mieszali też mąkę żytnią z jęczmienną. Aby zwiększyć objętość chleba, do ciasta dodawano różne m.in. gniecione ziemniaki, dynię, zmielone ziarna fasoli lub grochu, otręby, plewy. Dawniej chleb przechowywano w garnku, kotle, szafie, w spiżarni, w piwnicy, by szybko nie sczerstwiał. Od końca XIX wieku rozpowszechnione były blaszane chlebaki (często emaliowane), które posiadały specjalne zamknięcie na kłódkę. Wytwarzano je w kształcie pasującym do chleba okrągłego lub pospolitego później "bochenka". Na powierzchni starych metalowych chlebaków, często umieszczano napisy lub wersy religijne, pn. "Unser täglich Brot gib uns heute”, czyli Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj.

Czytaj więcej: Metalowy chlebak "Unser täglich Brot gib uns heute" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Szklane ampułki 5,845 g chlorku sodu z DZCH "Organika" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: czwartek, 24, styczeń 2019

Chlorek sodu, NaCl to nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i sodu. Stanowi podstawowy składnik soli kuchennej, soli warzonej i soli drogowej. W przyrodzie występuje m.in. jako halit, minerał tworzący pokłady soli kamiennej, a w postaci rozpuszczonej w wodzie morskiej oraz w wodach mineralnych (najwięcej w tzw. solankach). Chlorek sodu jest także składnikiem płynów pozakomórkowych organizmów żywych (zwłaszcza zwierzęcych). Chlorek sodu stosowany jest jako środek spożywczy, nadający jedzeniu słony smak. Jest także używany w przemyśle szklarskim i garbarstwie oraz do konserwacji żywności. Stanowi surowiec do otrzymywania kwasu solnego, sodu, chloru, wodorotlenku sodu i węglanu sodu (sody). Jest wykorzystywany do roztapiania śniegu i lodu z ulic i chodników, gdyż roztwór wody i chlorku sodu zamarza przy bardzo niskich temperaturach. Jest używany w spektroskopii oraz w chłodnictwie (z lodem tworzy mieszaninę oziębiającą, w tym przypadku temperatura tego roztworu może wynosić nawet −21,5°.

Czytaj więcej: Szklane ampułki 5,845 g chlorku sodu z DZCH "Organika" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Friday the 2nd. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.