Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Strona główna

Epitafium Lorenza von Hundt z kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia NMP w Imbramowicach

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 26, listopad 2018

Już w średniowieczu pochówki darczyńców na rzecz Kościoła, osób stanu rycerskiego często związanych z ośrodkami diecezjalnymi lub dworem książęcym, a także duchownych dokonywano zazwyczaj na terenie świątyni pod posadzką krypt, kaplic lub też prezbiterium. W efekcie takiego obyczaju zaczęły pojawiać się w drugiej połowie XII wieku pierwsze nagrobki w postaci kamiennych płyt osadzanych w posadzce. Niebawem zaczęto wytwarzać płyty ozdobione różnymi rytami krzyża, znakami heraldycznymi, inskrypcjami a w końcu przedstawieniami figuralnymi, ukazującymi postać zmarłej osoby. Ta ostatnia z wymienionych form rozkwitła w drugiej połowie XVI wieku. Zachowane egzemplarze płyt z wyobrażeniem figuralnym, posiadają zazwyczaj kształt prostokąta z obramowaniem płaskim, na którym wyryta została stosowna inskrypcja. Wyróżnić należy dwa podstawowe pojęcia. Epitafium, czyli pomnik w postaci ozdobnej płyty lub tablicy z napisem ku czci zmarłego, najczęściej nie w miejscu pochówku, lecz w innym związanym z daną osobą, np. w kościele, na ścianie, filarze lub posadzce. Epitafium może zawierać płaskorzeźbiony wizerunek zmarłego albo scenę figuralną, a także odpowiednie symbole i alegoryczne atrybuty. Epitafia stanowią charakterystyczne elementy architektoniczne wystroju wnętrz kościołów. Z kolei płyta nagrobna jest to jakby pomnik na grobie zmarłego. Architektonicznie jest ona częścią grobowca ale nie zawsze, bo płyty umieszczane były często w murach, a więc nie nad grobami. Płyty najczęściej wykuwane były w piaskowcu, granicie lub marmurze. Niejednokrotnie przedstawiały postacie zmarłych z krótkim opisem wokół płyty. Umieszczane były zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz kościołów a także w murach cmentarnych.

Czytaj więcej: Epitafium Lorenza von Hundt z kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia NMP w Imbramowicach

Broń chemiczna w użyciu na linii frontu w pobliżu Bukowa i Imbramowic w kwietniu 1945 roku

Drukuj
Utworzono: sobota, 24, listopad 2018

Przede mną zieje lej. Obejmuję go wzrokiem jak rękami, muszę do niego wskoczyć jednym susem. Wtem dostaję cios w twarz, jakaś ręka chwyta mnie za ramię – czyżby trup ożył ? Ręka potrząsa mną, odwracam głowę, w trwającym sekundę rozbłysku światła dostrzegam twarz Katczinskiego. Kat ma usta szeroko otwarte i coś krzyczy, nic nie słyszę, potrząsa mną ponownie, zbliża do mnie twarz; w momencie gdy huk przycicha, dociera do mnie jego głos: – Gaz – gaaaz – gaaaz – przekazać dalej ! Przyciągam do siebie torbę z maską. W pewnej odległości ode mnie ktoś leży. W mojej głowie tłucze się tylko jedna myśl: Muszę mu powiedzieć: „Gaaaz – gaaaz!” Wołam, przysuwam się, uderzam w niego maską, niczego nie zauważa – jeszcze raz i jeszcze raz – kuli się tylko – to rekrut – rozpaczliwie spoglądam na Kata, który założył już maskę – ja też wyszarpuję swoją, hełm odrzucam na bok, maskę naciągam na twarz, docieram do tego młodego żołnierza, tuż obok mnie leży jego maska, chwytam ją, zakładam mu na głowę, on przytrzymuje – wtedy puszczam – i nagłym rzutem ciała ląduję w leju. Głuchy huk granatów gazowych miesza się z trzaskiem pocisków wybuchających. Między eksplozjami słychać dźwięki dzwonu, gongi, szczęk metalu zapowiadające wszędzie – gaz – gaz – gaz...

Czytaj więcej: Broń chemiczna w użyciu na linii frontu w pobliżu Bukowa i Imbramowic w kwietniu 1945 roku

Żarowska Orkiestra Dęta (1948-2018) - 70 lat istnienia

Drukuj
Utworzono: środa, 21, listopad 2018

Wiele miast ma swoje symbole. Najczęściej są nimi: charakterystyczny budynek, znana instytucja bądź firma lub też cenny zabytek. Co można uznać za symbol Żarowa ?. W tej kwestii zdania będą z pewnością podzielone. Mimo wszystko wiele osób zgodzi się z pewnością, że jednym z takich właśnie symboli Żarowa jest tutejsza Orkiestra Dęta, która stanowi wspaniały przykład ludzkiej pracowitości, wytrwałości i olbrzymiej liczby talentów. Orkiestra ta stała się pasją dla wielu osób z wielu pokoleń. Grało w niej i gra nadal po kilku członków z jednej rodziny. Żarowscy Orkiestranci wielokrotnie reprezentowali Miasto i Gminę na przeróżnych uroczystościach. Stali się tak naprawdę niepisanymi ambasadorami Żarowa. Trudno sobie wyobrazi, aby jakiekolwiek święto odbyło się bez Ich udziału. W archiwalnym numerze Gazety Żarowskiej (nr 12/2008 z 05.09.2008 r.), przeczytać możemy:

Czytaj więcej: Żarowska Orkiestra Dęta (1948-2018) - 70 lat istnienia

Johann Wilhelm Oelsner – właściciel Krukowa i Zastruża, mistrz loży masońskiej we Wrocławiu

Drukuj
Utworzono: wtorek, 20, listopad 2018

Wielu z Was z pewnością spotkało się z pojęciem masoneria lub wolnomularstwo. Ruch masoński okryty nimbem tajemniczości, domyśleń i niedomówień miał i ma na celu stworzenie nowego porządku świata, opartego na trzech fundamentalnych ideach masońskich: wolności, braterskości i równości. Urzeczywistnienie tych idei miało miejsce w czasie posiedzeń lóż, na których bardziej zaawansowani i wtajemniczeni w arkana ruchu masoni, przekazywali swą wiedzę i doświadczenie młodszym adeptom. Warto podkreślić, że w okresie powstania, przed kilkoma stuleciami, nie stwarzano utrudnień w ich działalności. Ukrywane przed niewtajemniczonymi rytuały masońskie, formy i zasady działania, a przede wszystkim niemożność ich kontroli przez Państwo i Kościół spowodowały że, w niektórych państwach zakazano działalności lożom wolnomularskim. Dzisiaj dzięki informacjom zawartym na różnego rodzaju stronach internetowych, można w łatwy sposób zapoznać się bliżej z tematem masonerii. Tym, którzy jednak po raz pierwszy spotykają się z owym zagadnieniem, należy w paru zdaniach przybliżyć historię, cel i formę działalności wolnomularskiej. Tak więc masoni to ruch ponad narodowy zainicjowany po raz pierwszy w Anglii w roku 1717. Celem nadrzędnym tego ruchu było doprowadzenie do zbratania się ze sobą różnych narodów i różnych religii świata.

Czytaj więcej: Johann Wilhelm Oelsner – właściciel Krukowa i Zastruża, mistrz loży masońskiej we Wrocławiu

II Konkurs Wiedzy Historycznej o Gminie Żarów "Zabytki Architektury"

Drukuj
Utworzono: wtorek, 20, listopad 2018

Żarowska Izba Historyczna serdecznie zaprasza do udziału w II Konkursie Wiedzy Historycznej o Gminie Żarów "Zabytki Architektury". Konkurs składa się z 25 plansz zawierających 2-3 fotografie zabytków architektury znajdujących się na obszarze Gminy Żarów. Uczestnicy będą mieli za zadanie wskazać odpowiednią fotografię do zadanego pytania. Łączna pula nagród – 300 zł. Zgłoszenia przyjmowane są przed rozpoczęciem Konkursu. Wydarzenie odbędzie się w dniu 5 grudnia 2018 roku o godz. 18:00 w Żarowskiej Izbie Historycznej przy ul. Dworcowej 3. SERDECZNIE ZAPRASZAMY DO UDZIAŁU !!!

Czytaj więcej: II Konkurs Wiedzy Historycznej o Gminie Żarów "Zabytki Architektury"

Wieszak odzieżowy "Specialhaus S. Leuchtag, Breslau" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 19, listopad 2018

Minęły trzy dni i kolejny drewniany wieszak w naszej kolekcji. Tym razem miły prezent sprawiła nam pani Lidia Sikorska z Bierutowa, która przysłała krótki list oraz stary wieszak odzieżowy, pochodzący ze Specjalnego Domu/Sklepu z garderobą dla kobiet i dzieci, który mieścił się przy Schmiedebrücke 55 (ob. ul. Kuźnicza) we Wrocławiu, a który prowadziła na przełomie lat 30/40-tych XX w. niejaka Sara Helena Leuchtag. W opracowaniu Alfreda Koniecznego pt. Pierwsza akcja deportacji Żydów z 25 listopada 1941 r., przeczytać możemy: również 22 listopada zwróciła się do gestapo Helena Wiersbitzky wywodząc, iż w latach 1937-1938 prowadziła interesy z firmą deportowanej obecnie Helene Leuchtag z Schmiedebrücke 55. Podczas "nocy kryształowej" 9 listopada 1938 r. ich wspólny sklep został zdemolowany. Wówczas H. Leuchtag jako rekompensatę za poniesione szkody przekazała rodzinie Wiersbitzky na własność swą sypialnię wraz z dywanami i firanami z prawem używania do momentu ewentualnej deportacji, co właśnie nastąpiło. Nadprezydent, któremu sprawę przedłożono, nie wyraził zgody na przejęcie sypialni i jej wyposażenia.

Czytaj więcej: Wieszak odzieżowy "Specialhaus S. Leuchtag, Breslau" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Żarów i Imbramowice - fotografie z przełomu XX/XXI wieku

Drukuj
Utworzono: niedziela, 18, listopad 2018

Prezentujemy dzisiaj kilka przekazanych i nadesłanych nam fotografii z Żarowa, które wykonane zostały na przełomie XX i XXI wieku. Z pewnością pamiętacie jak wyglądały te miejsca kiedyś, a jak wyglądają obecnie. Upływ czasu, kolejne modernizacje oraz nowe obiekty zmieniły oblicze miasta. Przypomninamy dzisiaj widoki w zasadzie z "dawnego" już Żarowa: plac zabaw tzw. "Małpi Gaj" przy ul. Armii Krajowej, widok w stronę dzisiejszego parkingu przy Tesco z nieistniejącym budynkiem przy ul. Armii Krajowej 11b, widok na plac z parkinkiem przed dworcem PKP, widoki na ciepłownię przy ul. Piastowskiej i bloki osiedla Piastów, plac budowy Gimnazjum przy ul. Piastowskiej, widok na Przedszkole Miejskie przy ul. Władysława Łokietka 14. Zbiór uzupełniają fotografie z widokiem na fragment kopalni "Andrzej" i budowę remizy OSP Imbramowice w 1995 roku.

Czytaj więcej: Żarów i Imbramowice - fotografie z przełomu XX/XXI wieku

Kilka słów o nieistniejących urządzeniach technicznych DZCH "Organika" na stawie miejskim w Żarowie

Drukuj
Utworzono: niedziela, 18, listopad 2018

Wedle informacji Tomasza Ciesielskiego, zawartych w monografii historycznej: w pierwszych latach powojennych na stawie przy dzisiejszej ul. Wyspiańskiego istniało od strony ul. Słowiańskiej kąpielisko. Łącznie z plażą zajmowało powierzchnię 1.8 ha i było własnością gminy. Odprowadzanie do stawu ścieków komunalnych sprawiło, że konieczne stało się jego zamknięcie w początkach lat 50-tych. Przez cztery kolejne dekady staw pozostawał martwy biologicznie, a pełnił funkcję zbiornika wody przemysłowej dla DZCh i zlewiska nieczystości. Od lat 60-tych kilkakrotnie przymierzano się do rekultywacji stawu przy ul.Wyspiańskiego. Nic z tego nie wyszło i dopiero skanalizowanie Żarowa pozwoliło na wyeliminowanie w początku lat 90-tych zrzutu ścieków do stawu przy ul. Wyspiańskiego. W latach 1994-1997 w ramach robót publicznych oczyszczono staw, nabrzeża i uporządkowano otaczający go teren. Po oczyszczeniu przybrzeżnych warstw dennych oraz zamontowaniu areatorów – napowietrzaczy do wody, przywrócono życie biologiczne w stawie. Żarowskie Koło Wędkarskiego dokonało jego zarybienia. Uroczystego otwarcie terenów rekreacyjnych wokół stawu dokonano w maju 1998 r. w trakcie „Dni Żarowa”.

Czytaj więcej: Kilka słów o nieistniejących urządzeniach technicznych DZCH "Organika" na stawie miejskim w Żarowie

Kilka słów o nieistniejącej wieży przy remizie OSP Żarów w latach 1960-1981

Drukuj
Utworzono: niedziela, 18, listopad 2018

Nie wszyscy wiedzą i nie wszyscy pamiętają, o tym że remiza OSP Żarów, miała kiedyś wysoką wieżę. Ale po kolei. Założycielami OSP w Żarowie byli druhowie Henryk Balcerzak, Leon Flak, Władysław Ton i Franciszek Radwan. Majątek OSP stanowił w 1949 roku stary samochód poniemiecki marki Branaboor PKW z przyczepą TSA oraz motopompa marki "Firszt", która służyła do 1957 roku. W następnych latach nowy sprzęt przydzielany był w miarę możliwości do OSP Żarów, przez Powiatową Komendę Straży Pożarnej w Świdnicy. W 1960 roku Zarząd OSP Żarów przystąpił do budowy wieży spinalnej w czynie społecznym Z inicjatywą taką wystąpił jako pierwszy prezes Zarządu, pan Leon Zarębski. Wieża, w której suszono m.in. węże, służyła strażakom z OSP Żarów do początku lat 80-tych. W 1981 roku przystąpiono bowiem do budowy nowego boksu dla beczkowozów. Wieża została wówczas rozebrana. Potwierdzają to fotografie z 1984 roku. Do chwili obecnej zachował się rysunek z 1960 roku (skala 1:100), przedstawiający elewację frontową i boczną remizy z wieżą. Może ktoś posiada stare fotografię remizy z wieżą z lat 1960-1981. Prosimy o kontakt.

Czytaj więcej: Kilka słów o nieistniejącej wieży przy remizie OSP Żarów w latach 1960-1981

Wieszak odzieżowy "Kaufhaus Heinrich Hamann, Inh: Paul Radler, Saarau"

Drukuj
Utworzono: piątek, 16, listopad 2018

Nasza pokaźna już kolekcja drewnianych wieszaków wzbogacona została o kolejny egzemplarz. Tym razem jest to niewielki wieszak z dawnego sklepu odzieżowego należącego do Paula Radlera, który oferował m.in. ubrania dla dzieci. W książce adresowej z 1929 roku, kupiec Paul Radler figuruje pod adresem Schweidnitzer Strasse 27. Z kolei pod rokiem 1942, ta sama osoba wpisana została pod adresem Schweidnitzer Strasse 49. Taką lokalizację wspomnianego sklepu odzieżowego, potwierdza jedna z żarowskich pocztówek, na której utrwalono Kaufhaus Heinrich Hamann (Dom handlowy), Inh: Paul Radler (Inh. - skrót od niem. Inhaber = właściciel). Składamy Serdeczne Podziękowania mieszkance Żarowa za przekazanie wieszaka do Żarowskiej Izby Historycznej.

Czytaj więcej: Wieszak odzieżowy "Kaufhaus Heinrich Hamann, Inh: Paul Radler, Saarau"

Kapliczki zapomnianej kalwarii w rejonie Bukowa, Dzikowej i Borzygniewu

Drukuj
Utworzono: czwartek, 15, listopad 2018

Kapliczka jest niewielką budowlą kultową, wznoszoną przy drogach lub rozdrożach w celach wotywnych, dziękczynnych, obrzędowych lub innych. Jej najprostszą formą jest drewniana skrzynka z obrazem lub rzeźbą (świątkiem Jezusa, Matki Bożej lub postać Świętego) zawieszona na drzewie lub słupie. Rozbudowaną natomiast, niewielka czworoboczna forma drewnianego lub murowanego budynku nakrytego dachem. Geneza tych obiektów sięga odległych czasów i pozostaje nierozstrzygnięta. Jedni wskazują na pochodzenie grecko-rzymskie tłumacząc, że kapliczki znajdowały się wówczas przy niemal każdym skrzyżowaniu oraz w domach. Inna wersja mówi, że nazwa „kapliczka” wywodzi się od łacińskiego wyrazu cappa co znaczy płaszcz, dla upamiętnienia płaszcza św. Marcina, który przechowywany był w specjalnym budynku kultowym, zwanym „kaplicą”. O kapliczkach jako miejscach kultu miał wspominać też w 2 połowie IV wieku św. Ambroży – biskup Mediolanu. Inna wersja wywodzi kapliczki od pogańskich słupów kultowych, na których stawiano naczynia z prochami zmarłych … jeśli kto umierał, to czynili nad nim tryznę, a potem czynili stos wielki i wkładali na ten stos umarłego i spalali, a potem, zebrawszy kości, wkładali je w małe naczynie i stawiali na słupie przy drogach, jak czynią Wiatycze i dziś.

Czytaj więcej: Kapliczki zapomnianej kalwarii w rejonie Bukowa, Dzikowej i Borzygniewu

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Saturday the 3rd. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.