Strona główna

Bilety systemu Edmondsona w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Kolejne pamiątki w Żarowskiej Izbie Historycznej. Tym razem jest to zbiór pięciu kolejowych biletów kartonikowych tzw. systemu Thomasa Edmondsona. Bilety datowane są są na lata 30-40. XX wieku (1 bilet niemiecki) i 80.-90. XX w. (4 bilety polskie). Zbiór kartonikowych biletów przekazał do Żarowskiej Izby Historycznej pan Roman, za co składamy mu serdeczne podziękowania. Pierwszy bilet na pociąg osobowy 3. klasy relacji: Saarau – Bad Salzbrunn (Żarów – Szczawno Zdrój). Na awersie biletu widnieje: numer biletu (8805), odległość taryfowa (29 km), cena biletu (1,20 RM – Reichsmark), polski stempel powojenny (Biuro Kontroli Dochodów). Drugi bilet na pociąg osobowy 2. klasy relacji: Wrocław Główny – Jelenia Góra (przez Żarów, Roztokę). Na awersie biletu widnieje: numer biletu (B00556), odległość taryfowa (120 km), cena biletu (19,20 zł – ulgowy 50%), otwór jako dowód uiszczenia opłaty za przejazd. Na rewersie widnieją nazwy stacji znajdujących się w tej samej odległości taryfowej: "albo Radków przez Ziębice", "albo Kamienna Góra przez Świebodzice, Marciszów". Trzeci bilet na pociąg osobowy 2. klasy relacji: Wrocław Główny – Wołów. Na awersie biletu widnieje: numer biletu (E00312), odległość taryfowa (45 km), cena biletu (7,20 zł – ulgowy 50%), otwór jako dowód uiszczenia opłaty za przejazd. Na rewersie widnieją nazwy stacji znajdujących się w tej samej odległości taryfowej: "albo Malczyce", "albo Żarów", "albo Dobroszyce", albo Poniatowice". Czwarty bilet na pociąg osobowy 2. klasy relacji: Wrocław Główny – Strzelin. Na awersie biletu widnieje: numer biletu (D00829), odległość taryfowa (40 km), cena biletu (6,40 zł – ulgowy 50%), otwór jako dowód uiszczenia opłaty za przejazd. Na rewersie widnieją nazwy stacji znajdujących się w tej samej odległości taryfowej: "albo Sobótka", "albo Imbramowice", "albo Środa Śląska Miasto", "albo Skokowa". Piąty bilet na pociąg osobowy 2. klasy relacji: Wrocław Główny – Polanica Zdrój (przez Ziębice). Na awersie biletu widnieje: numer biletu (B00501), odległość taryfowa (110 km), cena biletu (17,60 zł – 50% ulgowy), otwór jako dowód uiszczenia opłaty za przejazd. Na rewersie widnieją nazwy stacji znajdujących się w tej samej odległości taryfowej: "albo Ostrów Wielkopolski przez Odolanów", "albo Nowa Ruda przez Żarów, Świebodzice".

Czytaj więcej: Bilety systemu Edmondsona w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Jenieckie komanda pracy na terenie Imbramowic w latach 1941-45, cz.2

Podczas II wojny światowej, zasady postępowania z jeńcami wojennymi określała Konwencja Genewska z 27 lipca 1929 roku oraz IV Konwencja Haska z 1907 roku dotycząca praw i zwyczajów wojny lądowej. Do konwencji genewskiej nie przystąpił m.in. Związek Radziecki oraz Cesarstwo Japonii. Miliony jeńców wojennych stwarzały poważne problemy militarne, ekonomiczne i humanitarne dla państw uczestniczących w wojnie. Nadzór nad nimi w większości państw sprawowały ministerstwa wojny lub obrony, w Niemczech — Naczelne Dowództwo Wehrmachtu, a od 25 sierpnia 1944 roku — Heinrich Himmler (Reichsführer SS). Ogółem do niewoli niemieckiej trafiło ponad 10 mln jeńców wojennych. Traktowano ich w sposób zróżnicowany. Wobec jeńców z Europy Zachodniej i USA w zasadzie przestrzegano postanowień konwencji. Większość jeńców norweskich, holenderskich, greckich i ok. połowę francuskich szybko zwolniono z obozów. Z 235 000 jeńców anglosaskich przebywających w niemieckich obozach jeńców wojennych zmarło ok 9400. Ze szczególnym okrucieństwem byli traktowani radzieccy jeńcy wojenni. Spośród co najmniej 5,4 mln wziętych do niewoli niemieckiej ok. 3 mln (źródła niem. mówią o co najmniej 2,43 mln) zostało wyniszczonych i wymordowanych. Na początku 1945 roku w niemieckich obozach jenieckich znajdowało się ok. 2,5 jeńców, w tym ok. 930 000 jeńców radzieckich. Do największych obozów należały m.in: Stalag IIB Hammerstein (Czarne), Stalag I B Hohenstein (Olsztynek), Stalag I E Prostken (Prostki), Stalag I F Stauden (Suwałki), Stalag VIII A Görlitz (Zgorzelec), Stalag VIII B (344) Lamsdorf (Łambinowice), Stalag VIII C Sagan (Żagań), Stalag III C Alt Drewitz (Kostrzyn-Drzewice), Stalag 308 (VIII E) Neuhammer (Świętoszów).

Czytaj więcej: Jenieckie komanda pracy na terenie Imbramowic w latach 1941-45, cz.2

W sakiewce dawnych mieszkańców gminy Żarów, cz.18: Monety Fryderyka Wilhelma III Pruskiego (1797-1840)

Fryderyk Wilhelm III Pruski urodził się 3 sierpnia 1770 roku w Poczdamie. Był synem poprzedniego władcy Prus Fryderyka Wilhelma II oraz Fryderyki Luisy z domu Hessen-Darmstadt. Po koronacji ojca w 1786 roku został oficjalnym następcą tronu. Znaczną część dzieciństwa i wieku młodzieńczego spędził w brandenburskim Paretz, gdzie znajdowała się rezydencji jego wychowawcy hrabiego Hansa von Blumenthala. Zapamiętano go tam jako młodzieńca jako melancholijnego, uczciwego oraz pobożnego. W 1780 roku rozpoczął szkolenie wojskowe, a cztery lata później otrzymał szlify oficerskie jako porucznik armii Królestwa Pruskiego. W 1790 roku uzyskał już stopień pułkownika. W latach 1792-1794 dowodził podczas kampanii wojennej z Francją. Na tronie królewskim zasiadł 16 listopada 1797 roku. Był zdolny, jednak nieśmiały i zbyt nieufny w stosunku do swoich ministrów. Mimo tego wprowadził reformy ograniczające wydatki dworu oraz redukcję zatrudnionych, byłych doradców swego ojca. W dobie wojen napoleońskich prowadził neutralną politykę, dzięki której Królestwo Prus uniknęło przystąpienia do III Koalicji przeciwko Francji. Jego strategię, zmieniło utworzenie tzw. Związku Reńskiego, do którego przynależały miasta, księstwa i państwa niemieckie stanowiące zagrożenie dla państwowego bytu i hegemonii Królestwa.

Czytaj więcej: W sakiewce dawnych mieszkańców gminy Żarów, cz.18: Monety Fryderyka Wilhelma III Pruskiego...

Z Otchłani Wieków. Odcinek 2: Zapomniane cmentarze

Akcja "Wisła" - Borsukowie z Zahajek w Mrowinach

„Wisła” to kryptonim operacji o charakterze militarnym i represyjnym na Rzeszowszczyźnie i południowej Lubelszczyźnie, która została przeprowadzona na przełomie maja i lipca 1947 roku w celu likwidacji działalności struktur Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) i Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). W akcji uczestniczyły: 6. Dywizja Piechoty – 1935 żołnierzy, 7. Dywizja Piechoty – 2549 żołnierzy, 8. Dywizja Piechoty – 2771 żołnierzy , 9. Dywizja Piechoty – 2779 żołnierzy), dywizja Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (4623 żołnierzy) oraz trzy dodatkowe pułki (piechoty – 948 żołnierzy, samochodowy – 279 żołnierzy, 5. Mazurski Pułk Saperów – 460 żołnierzy oraz pododdziały specjalne – 334 żołnierzy). Akcję wspierała dodatkowo 3. Dywizja Piechoty – 2835 żołnierzy. Oprócz tego akcję wspomagały oddziały Wojsk Ochrony Pogranicza, Milicji Obywatelskiej i Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (ok. 700 milicjantów), Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego oraz oddział Służby Ochrony Kolei (874 ludzi). Łącznie siły Grupy Operacyjnej „Wisła” liczyły ok. 21 000 ludzi. Do jej dyspozycji oddano lotniczą eskadrę łącznikową z 10 samolotami Po-2 i jednym samolotem Douglas.

Czytaj więcej: Akcja "Wisła" - Borsukowie z Zahajek w Mrowinach

Gwardyjskie szturmowce nad Żarowem

13 lutego 1945 roku w toku tzw. Operacji Dolnośląskiej (8-28.02.1945 r.) wojska radzieckie 6. Armii pod dowództwem generała-lejtnanta Władymira Aleksandra Głuzdowskiego, przekroczyły granice dzisiejszej gminy Żarów. Zajęte zostały miejscowości Mielęcin, Mikoszowa, Przyłęgów, Zastruże i Łażany. Nad linią Strzegomki pomiędzy Łażanami i Żarowem frontem stanęła radziecka 273. dywizja strzelecka (2. korpus strzelecki, 6. armia). W jej skład wchodziły: 967., 969., 971. pułk strzelecki, 812. pułk artyleryjski, 135. samodzielny dywizjon przeciwpancerny, 342. kompania zwiadu, 547. batalion saperski, 631. samodzielny batalion łączności, 334. batalion medyczno-sanitarny, 296. samodzielna kompania chemiczna, 546. kompania transportowa i in. jednostki). Tuż przed pojawieniem się Rosjan, saperzy z niemieckiego 484. pułku grenadierów (254. dywizja piechoty pod dowództwem generała Richarda Schmidta) wysadzają zabytkowy most żelazny na Strzegomce pod Łażanami. Jak potwierdzają materiały archiwalne przechowywane w Centralnym Archiwum Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej w Podolsku koło Moskwy, 14 lutego 1945 roku w pobliżu Żarowa (pn.-wsch.) i Łażan (pd.-zach.) toczyły się walki 971. pułku strzeleckiego z niemiecką piechotą wspartą czołgami. W dniach od 13 do 20 lutego 1945 roku, radziecka 273. dywizja strzelecka straciła 59 zabitych i 142 rannych żołnierzy. Utracono też jedno działo kaliber 76 mm i trzy działa kaliber 122 mm. Zniszczono jednak 4 niemieckie czołgi, 4 działa pancerne, 2 transportery piechoty. Przejęto 16 zaprzęgów konnych i 38 koni. Niemcy stracili w walce 1550 zabitych i rannych oraz 407 wziętych do niewoli jeńców.

Czytaj więcej: Gwardyjskie szturmowce nad Żarowem

Pomnikowy platan klonolistny w Żarowie

Kolejne drzewo zgłoszone w ramach akcji Zgłoś drzewo na pomnik przyrody – ratujmy drzewa dla przyszłych pokoleń !. Tym razem Żarowska Izba Historyczna, działająca w ramach Gminnego Centrum Kultury i Sportu w Żarowie, wnioskuje o nadanie statusu pomnika przyrody, dla dorodnego okazu platana klonolistego (Platanus acerifolia) o obwodzie pnia 328 cm, który rośnie przy ul. Szkolnej 1 (nieopodal dawnego budynku szkoły ewangelickiej). Drzewo zostało posadzone najprawdopodobniej w latach 80. XIX w. (lata 1884-1886 – wiek ok. 135 lat ?). Platan (Platanus L.) to rodzaj drzew należący do rodziny platanowatych, obejmujący 6 gatunków, występujących w południowo-wschodniej Europie, Azji Mniejszej, Indiach, Meksyku i Ameryce Północnej: Platanus acerifolia (Aiton) Willd. – platan klonolistny, Platanus mexicana Moric. – platan meksykański, Platanus occidentalis L. – platan zachodni, Platanus orientalis L. – platan wschodni, Platanus racemosa Nutt. – platan kalifornijski, Platanus wrightii S.Watson – platan arizoński. Platany to okazałe drzewa o rozłożystych koronach. Ich Cechą charakterystyczną jest łuszcząca się w postaci cienkich tarczek kora. Liście 5-klapowe, podobne do liści klonu. Kwiaty niepozorne. Owoce tworzą kuliste owocostany, które na długich szypułkach, utrzymują się długo przez zimę na drzewach. Niektóre gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne w parkach. Zaliczamy do nich m.in. wspomniany wcześniej Platan klonolistny (Platanus acerifolia), który jest mieszańcem międzygatunkowym pomiędzy platanem wschodnim (z Europy południowo-wschodniej) i platanem zachodnim (z Ameryki Północnej). Drzewo o szerokiej, rozłożystej koronie dorasta do 35 m.

Czytaj więcej: Pomnikowy platan klonolistny w Żarowie

Udział mieszkańców Przyłęgowa w I wojnie światowej

Przed wybuchem I wojny światowej Przyłęgów (niem. Preilsdorf) w powiecie strzegomskim zamieszkiwały 443 osoby w tym 69 katolików. Gmina wiejska liczyła wówczas 178 ha gruntów ornych, 48 ha łąk i liczący 9 ha las. W skład zabudowy folwarku wchodziło 5 domów, w których mieszkali pracownicy i ich rodziny (56 osób). Obszar dóbr dominium wynosił 214 ha w tym 171 ha orne, 40 ha łąk i 3 ha las. Według list strat armii niemieckiej z lat 1914-1918 w I wojnie światowej, udział wzięło 64 mieszkańców dawnego Preilsdorf [a]: Gustav Auras, Gustav Baier, Hermann Baier, Paul Baier, Ewald Berger, Richard Berger, Heinrich Bieder, Alfred Bresler, Heinrich Bresler, Gustav Bräuer, Richard Bräuer, Gustav Dreier, Paul Dreier, Richard Elter, Paul Engel, Oswald Finke, Hermann Friebel, Paul Friedrich, Konrad Haase, Paul Hellmann, Oskar Hentschel, Otto Hindemith, Hermann Hoffmann, Hermann Jüttner, Wilhelm Jüttner, Hermann Kambach, Kleinert Fritz, Paul Kleinert, Martin Kosche, Heinrich Mentner, Richard Muschner, Oswald Müßig, Paul Pelkner, August Peltner, August Renner, Heinrich Renner, Hermann Renner, Otto Renner, Paul Renner, Rudolf Schindel, Heinrich Scholz, Hermann Scholz, Paul Scholz, Gustav Schubert, Hermann Schunke, Paul Schunke, Richard Schunke, Gustav Schwarzen, Gustav Schwarzer, Gustav Thamm, Gustav Treiber, Wilhelm Troll, Gustav Tschee, Otto Tschirner, Gustav Vogt, Heinrich Vogt, Gustav Walter, Heinrich Walter, Hermann Walter, Paul Walter, Paul Weigel, Paul Werner, Gustav Zahn. Spośród nich: 19 poległo lub zmarło w szpitalach, 14 zaginęło, 29 zostało rannych (w tym 6 ciężko), 2 trafiło do niewoli [b], [c].

Czytaj więcej: Udział mieszkańców Przyłęgowa w I wojnie światowej

Gipsowe odznaczenia z pałacu von Matuschków w Pyszczynie

Założenie pałacowe w Pyszczynie (niem. Pitschen) ma niewątpliwie starą metrykę. Pierwsza wzmianka źródłowa o obronnym dworze pochodzi z 1365 roku, kiedy wieś była własnością rycerzy von Czirn. Od 1520 roku z Pyszczyna pisali się przedstawiciele rodu von Reichenbach i to niewątpliwie ich autorstwem były kolejne przebudowy dworu, któremu nadano cechy renesansowe. Jak informuje napis zamieszczony nad jednym z portali wejściowych, w 1727 roku zakończyła się przebudowa budowli, którą sfinansował Heinrich Gottfried von Spättgen. Obiekt został wówczas powiększony o dobudowaną kaplicę. Kolejna rozbudowa miała miejsce w latach 1794-1796, kiedy wzniesiono nowe skrzydło i podwyższono już istniejące. W 1882 roku okazały pałac został gruntownie odnowiony. Od strony ogrodu wzniesiono loggię z ozdobnymi schodami i umieszczonym nad nią tarasem widokowym. Po wszystkich rozbudowach, obiekt rozplanowany na rzucie litery L, dwutraktowy i 3-kondygnacyjny, nakryty jest obecnie 4-spadowymi dachami z lukarnami. Jego skromne podziały elewacji, akcentują zdwojone pilastry ujmujące portal wejściowy, podkreślony na tle dachu półkolistym przyczółkiem. Prostokątne wejście główne do pałacu, prowadzi przez barokowy portal z pilastrami korynckimi po bokach zwieńczonymi frontonem z kartuszem i herbami rodowymi baronów von Spättgen i medalionem zawierającym napis Renov. Renov. MDCCXXVII (1727). Nad portalem wejściowym bocznego skrzydła pałacu widnieje tablica z herbem hrabiów von Matuschka i napisem na szarfie Renovatum anno 1882.

Czytaj więcej: Gipsowe odznaczenia z pałacu von Matuschków w Pyszczynie

Pomnikowe dęby w Imbramowicach

Od dawna stare i okazałe drzewa, swoim potężnym wyglądem wywierały na ludziach spore wrażenie. Wierzono bowiem, że mają one magiczną moc i zamieszkują je rozmaite duchy. Pod konarami takich drzew ludzie odprawiali obrzędy i modlili się. W wielu miejscach z pokolenia na pokolenie opowiadano, że sędziwe i wielkie drzewa rosły już tam, kiedy osiedlali się pierwsi ludzie. Dużą czcią otaczano zwłaszcza stare, rosłe dęby. Starożytni Grecy i Rzymianie wierzyli, że dąb jest siedzibą i wizerunkiem najwyższych bóstw, czyli odpowiednio Zeusa i Jowisza. Niektóre ludy uważały dęby za drzewa wyrocznie, z których „zachowania” wróżono o pogodzie i urodzajach. U plemion germańskich dęby poświęcano zazwyczaj bogu burz Donarowi, bowiem pioruny biły najczęściej w te drzewa, rzadko czyniąc im szkodę. Z kolei miejsca pogańskich kultów celtyckich i słowiańskich znajdowały się przeważnie w starych dębowych gajach. W czasach późniejszych motyw liści dębowych oraz żołędzi, często gościł w królewskich i rycerskich herbach, a także w emblematach mundurowych, jako symbolika siły, szlachetności i sławy.

Czytaj więcej: Pomnikowe dęby w Imbramowicach