Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Reprodukcje fotografii pałaców w Łażanach, Mrowinach i Wierzbnej z początku XX wieku w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: niedziela, 03, grudzień 2017

Żarowska Izba Historyczna wzbogaciła swoje zbiory o trzy fotografie przedstawiające obiekty pałacowe w Łażanach (Laasan), Mrowinach (Konradswaldau) i Wierzbnej (Würben) w początkach XX wieku. Fotografie przekazane do zbiorów Izby, to reprodukcje oryginałów, które pierwotnie wraz z krótkim opisem budowli, publikowane były w trzytomowym albumie autorstwa Roberta Webera, pt. Schlesische Schlösser (wyd. z 1909 r. w Dreźnie i Wrocławiu). Autor albumów z wykształcenia architekt oraz fotograf, wykonał wraz ze swoimi dwoma współpracownikami z Drezna – Fiehnem i Foersterem, kilka tysięcy zdjęć śląskich pałaców. Spośród nich na strony wspomnianego albumu trafiło 286 fotografii, wśród których znalazły się także pałace w Siedlimowicach (Schönfeld) i Zastrużu (Sasterhausen). Czas wykonania wyżej wymienionych reprodukcji jest nieznany. Składamy Serdeczne Podziękowania dla pani Magdaleny za ich przekazanie do Żarowskiej Izby Historycznej.

Czytaj więcej: Reprodukcje fotografii pałaców w Łażanach, Mrowinach i Wierzbnej z początku XX wieku w zbiorach...

Dolnośląskie pałace i zamki na fotografiach Roberta Webera - cz.1

Drukuj
Utworzono: niedziela, 03, grudzień 2017

Dolny Śląsk to region w Polsce, gdzie znajduje się najwięcej zabytkowych pałaców i zamków, a także budowli sakralnych oraz zabytków przemysłu. Polska Dolina Loary – jak czasami nazywany jest Dolny Śląsk – może poszczycić się również sporą liczbą obiektów, które zostały w pełni odrestaurowane i dzisiaj pełnią różne funkcje, np. hotelowe. Przykłady udanych inwestycji, które przywróciły dawną świetność i blask zabytkowym budowlom, to np. pałac Brunów (pow. lwówecki), pałac Łomnica i Wojanów (pow. jeleniogórski, pałac w Korbielowicach (pow. wrocławski), Zamek Kliczków (pow. bolesławiecki), pałace w Dzierżoniowie i Pieszycach (pow. Dzierżoniowski). Zapominać nie należy także o najbardziej znanych turystycznie obiektach, takich jak Zamek Książ pod Wałbrzychem, Zamek Czocha (pow. lubański), a także zamki Chojnik (pow. jeleniogórski) i Bolków (pow. Jaworski). Dolny Śląsk to nie lada gratka dla turystów. Województwo to usiane jest licznymi zabytkami architektury. Zresztą to nie powinno dziwić przy tak bogatej historii. Panowanie nad tym terenem – bogatym w żyzne ziemie, węgiel, miedź, żelazo, złoto i srebro – przechodziło z rąk do rąk. Dolny Śląsk znajdował się pod kuratelą polską, czeską, austriacką, niemiecką i ponownie polską. Po burzliwej historii pozostały do dziś liczne zabytkowe ślady.

Czytaj więcej: Dolnośląskie pałace i zamki na fotografiach Roberta Webera - cz.1

W sakiewce dawnych mieszkańców gminy Żarów, cz.9: Srebrny halerz legnicki z Wierzbnej

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 27, listopad 2017

Na Dolnym Śląsku znajduje się 56 zabytkowych obiektów wzniesionych w stylu romańskim. Pośród nich występują katedry, kościoły, kolegiaty, rotundy, rzeźby oraz zamki. W grupie romańskich kościołów wiejskich na pierwsze miejsce wysuwa się najbardziej reprezentatywny zabytek tego rodzaju w woj. dolnośląskim, pochodzący z ok. poł. XIII w. kościół p.w. Wniebowzięcia NMP w Wierzbnej, gm. Żarów. Przeprowadzone w latach 1997-2004 badania archeologiczne w rejonie kościoła, objęły jego przyziemie w wykopie obiegającym zewnętrzne lico całej budowli. Najstarszymi śladami osadnictwa w tym rejonie okazały się pozostałości osady ludności kultury łużyckiej z V okresu epoki brązu – lata 950/850-750/700 p.n.e., która ulokowana została na skraju wysoczyzny, nad skarpą utworzoną przez doliną Bystrzycy, a jednocześnie nad strefą źródliskową (dolinką) drobnego cieku wodnego. Kolejnym etapem osadniczym były ślady osadnictwa z młodszych faz wczesnego średniowiecza. Wyniki przeprowadzonych badań archeologicznych umożliwiły prześledzenie techniki budowy przyziemia świątyni, której fundament stanowiła ława wykonana z łamanego kamienia (gł. kwarcyt), spajanego gliną. Wyjątek stanowił odcinek muru pod wieżami, którego najwyższy poziom był warstwą granitowych ciosów, spojonych zaprawą wapienną. Nad podwaliną wznosił się cokół z granitowych ciosów o zróżnicowanej wysokości od 0,45 do 0,60 m. W przypadku wież podstawę cokołu tworzyły fazowane ciosy przykryte detalem z wałkiem. Przed pierwotnym wejściem do świątyni, znajdującym się w południowej ścianie nawy, umiejscowiony był murowany cokół o wymiarach 1 x 4,7 x 0,9-1,0 m, który wzniesiono z kamienia łamanego i niestarannie obrobionych kwadr. Cokół ten stanowił fundament dla konstrukcji portalu o wejściu szerokości ok. 2,5 m. W jego ościeżach zachowały się mocno zniszczone ciosy, osadzone w masywie ściany i wychodzące przed jej lico. Elementy te oraz widoczny zarys górnych części wejścia, tworzyły pierwotnie uskokową formę portalu, zaopatrzonego w trójkątne zwieńczenie. Podczas wybicia nowego otworu wejściowego do kościoła, starszy został zamurowany przy użyciu ciosów z częściowo wyburzonej północnej ściany nawy. Pośród detali odkrytych w czasie prac archeologicznych w najniższym poziomie muru, znalazł się również granitowy element w formie lilii, który najpewniej stanowił część ornamentu archiwolty portalu.

Czytaj więcej: W sakiewce dawnych mieszkańców gminy Żarów, cz.9: Srebrny halerz legnicki z Wierzbnej

Fotografie z DZCH "Organika" w Żarowie: Dzień Chemika 1967 i 1987 oraz 70-ta rocznica Rewolucji Październikowej 1917-1987

Drukuj
Utworzono: czwartek, 30, listopad 2017

Zakłady chemiczne zostały przejęte przez władze polskie w VI 1945 r. i od jesieni 1945 r. podlegały jeleniogórskiej delegaturze Centralnego Zarządu Przemysłu Chemicznego. Początkowo otrzymały nazwę „Dolnośląskie Zakłady Chemiczne, Przedsiębiorstwo Państwowe w Żarowie”, a od 1 I 1950 r. „ Dolnośląskie Zakłady Chemiczne w Żarowie” (DZCh). 12 VIII 1945 r. dokonano ich uroczystego otwarcia (wtedy też formalnie zostały uznane za własność państwa polskiego), a 15 VIII uruchomiono produkcję. W pierwszych miesiącach opierano się na pracownikach niemieckich, załoga polska liczyła zaledwie 10 osób. Duże „poniemieckie” zapasy surowców, a także wysiłek pracowników pozwolił osiągnąć na przełomie 1945 i 1946 r. przyzwoite wyniki produkcyjne. Wyczerpanie zapasów surowców oraz wysiedlenie latem 1946 r. Niemców, którzy obsadzali większość stanowisk dozoru technicznego i robotniczych wymagających wysokich kwalifikacji, doprowadziło do drastycznego spadku poziomu produkcji. Na dodatek pożar w 1947 r. zniszczył wytwórnie superfosfatów. W rezultacie rok ten był najgorszym, jeżeli chodzi o wyniki produkcyjne zakładów chemicznych w całym okresie powojennym. W następnych latach produkcja powoli wzrastała, podobnie jak zatrudnienie - w 1948 r. 560, a w 1953 r. 690 osób. Pod koniec lat 40-tych zaniechano wytwarzania drugiego po superfosfatach podstawowego przedwojennego produktu - tiokolu i jego pochodnych - w rezultacie dopiero w 1954 r. osiągnięto poziom produkcji z 1946 r.

Czytaj więcej: Fotografie z DZCH "Organika" w Żarowie: Dzień Chemika 1967 i 1987 oraz 70-ta rocznica Rewolucji...

Pałac i teren przypałacowy w Wierzbnej w świetle badań archeologicznych przeprowadzonych w 1999 roku

Drukuj
Utworzono: niedziela, 26, listopad 2017

Badania archeologiczne możnowładczo-rycerskiego zespołu rezydencjonalnego w Wierzbnej przeprowadzono w dniach 12-31.07.1999 r., stanowiły one kontynuację prac rozpoczętych w 1997 r. Ich podstawowym celem było rozpoznanie faz rozwoju poszczególnych elementów siedziby feudalnej w rejonie kościoła i pałacu oraz na terenie gródka. Na wysokości dziedzińca pałacu, gdzie w 1997 r. Odkryto najstarsze nie naruszone ślady średniowiecznego osadnictwa, założono dwa wykopy archeologiczne (wykop nr I i III) o łącznej powierzchni 26 m². Badania te pozwoliły na stworzenie całej sekwencji faz zasiedlenia okolic pałacu od połowy XIII po XVI w. W ich trakcie odkryto między innymi wcześniej nie znane elementy zabudowy: rów – fosa z przełomu XIII i XIV w. Oraz urządzenie grzewcze typu hypocaustum z 2 poł. XIV w. Pracami terenowymi kierował dr Artur Boguszewicz z Katedry Etnologii Uniwersytetu Wrocławskiego wraz z dr Łukaszem Koniarkiem z Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, przy współudziale studentów archeologii Zbigniewa Pozorskiego i Marka Łukowiaka. Badania archeologiczne prowadzone były ze środków Katedry Etnologii Uniwersytetu Wrocławskiego w ramach uniwersyteckiego programu badawczego nr 2297/W/KE/99 oraz przy istotnym wsparciu Urzędu Miasta Żarów, który zapewnił pracowników fizycznych, a także pokrył koszty zakwaterowania w Szkole Podstawowej w Wierzbnej.

Czytaj więcej: Pałac i teren przypałacowy w Wierzbnej w świetle badań archeologicznych przeprowadzonych w 1999 roku

Więcej artykułów…

  1. Pocztówka przedstawiająca "Pierwszy na Śląsku żelazny most na rzece Strzegomce zbudowany w 1796 roku w Łażanach Gmina Żarów".
  2. Dawne wille Göllner i Pretschker w Pożarzysku
  3. Warsztaty archeologii eksperymentalnej w Mrowinach
  4. Nieistniejące laboratorium chemiczne Zespołu Szkół im. Jędrzeja Śniadeckiego w Żarowie na fotografiach z 2005 roku

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Wednesday the 14th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.