Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Elektryczne zespoły trakcyjne w ruchu pasażerskim na stacjach PKP Imbramowice i PKP Żarów od 2010 roku

Drukuj
Utworzono: wtorek, 03, kwiecień 2018

W terminologii kolejowej przez elektryczny zespół trakcyjny (EZT), rozumiany jest pojazd szynowy, składający się zazwyczaj z dwóch członów sterowniczych (po jednym na każdym końcu pojazdu, człony skrajne) oraz członów pośrednich, opartych na wózkach klasycznych lub tzw. wózkach Jakobsa, przystosowany do przewozu pasażerów. Charakteryzuje się zazwyczaj jedną wspólną przestrzenią pasażerską na długości całego pojazdu. Wykorzystywany zarówno w ruchu aglomeracyjnym (zwykle jedna przestrzeń pasażerska), jak i dalekobieżnym (wydzielone przedziały). Ma własny napęd, co umożliwia mu samodzielne poruszanie się po torach. Pod koniec XIX wieku na liniach podmiejskich i w metrze stosowano składy złożone z lokomotywy i wagonów, osiągające słabe wartości przyspieszenia rozruchu i opóźnienia hamowania, szczególnie istotne na takich liniach. W związku z tym na potrzeby kolei aglomeracyjnej opracowano nowy rodzaj pojazdu elektrycznego – elektryczny zespół trakcyjny. 13 czerwca 1900 na linii Wannseebahn obecnie wchodzącej w skład S-Bahn w Berlinie rozpoczęto eksploatację pierwszego elektrycznego zespołu trakcyjnego. Pojazd ten był zasilany z trzeciej szyny napięciem 750 V DC, moc jednostki napędowej wynosiła 300 kW, a prędkość maksymalna 55 km/h. Pojazdy te ze względu na zasilanie z trzeciej szyny użytkowane były w dużych ośrodkach miejskich. W 1914 roku oddano do eksploatacji pierwszy EZT zasilany z sieci napowietrznej stosowanej poza dużymi ośrodkami miejskimi. Pojazd ten oznaczony jako ET87 był zasilany prądem przemiennym o napięciu 15 kV i częstotliwości 16 2/3 Hz, osiągał moc 376 kW i prędkość maksymalną 70 km/h.

Czytaj więcej: Elektryczne zespoły trakcyjne w ruchu pasażerskim na stacjach PKP Imbramowice i PKP Żarów od 2010...

Granaty moździerzowe z czasów II wojny światowej odnalezione w Imbramowicach

Drukuj
Utworzono: piątek, 30, marzec 2018

Kolejne wybuchowe znalezisko z czasów II wojny światowej w gminie Żarów. Na rolniczym polu w Imbramowicach, odnalezione zostały granaty moździerzowe, będące pozostałością po walkach z 1945 roku. O odkryciu niebezpiecznych przedmiotów poinformował nas sołtys Imbramowic, pan Marek Fita. Granaty zabezpieczone zostały przez funkcjonariuszy z komisariatu Policji w Żarowie i przekazane w ręce patrolu saperskiego z Głogowa, który odpowiedzialny jest za prowadzenie rozminowania na terenie powiatu świdnickiego. Wedle ustaleń odnalezione militaria to rosyjskie odłamkowe granaty moździerzowe kaliber 82 mm, typ O-832/O-832D, które stanowiły amunicję dla moździerzy batalionowych wz. 1937/wz. 1941. W miejscu odnalezienia granatów w lutym 1945 roku, znajdowały się stanowiska rosyjskiej artylerii 527. pułku strzeleckiego ze 118. dywizji strzeleckiej. Warto dodać, iż jest to kolejna niebezpieczna pozostałość z czasów II wojny światowej odkryta na obszarze gminy Żarów w ostatnim czasie: 2014 r. - granat moździerzowy 82 mm (Góra Krukowska), 2016 r. - pocisk artyleryjski 152,4 mm (Siedlimowice), 2017 r. - granaty moździerzowe 82, 120 mm i pociski artyleryjskie 76,2 mm (Imbramowice), 2017 r. - pocisk artyleryjski 152,4 mm (Przyłęgów).

Czytaj więcej: Granaty moździerzowe z czasów II wojny światowej odnalezione w Imbramowicach

Porcelanowa plakietka "Pochód DAF - Breslau 26.8.1934" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 26, marzec 2018

10 maja 1933 roku w miejsce zlikwidowanych niemieckich związków zawodowych, utworzony został Niemiecki Front Pracy (Deutsche Arbeitsfront), który działał na podstawie rozporządzenia Adolfa Hitlera z października 1934 roku. Jego powstanie zbiegło się z ustawowym ograniczeniem praw pracowniczych. Przywódcą DAF został kierownik wydziału organizacyjnego NSDAP – Robert Ley. Członkowie organizacji (w 1942 roku ok. 25 mln), podzieleni zostali na 18 wspólnot branżowych. Wyspecjalizowaną organizacją zajmującą się wolnym czasem i wypoczynkiem pracowników była Kraft durch Freude. Niemiecki Front Pracy, rozwiązany został w październiku 1945 roku ustawą Sojuszniczej Rady Kontroli Niemiec. Porcelanową pamiątkową plakietkę (przypinkę) z przemarszu członków DAF we Wrocławiu w dniu 26 lipca 1934 roku, przekazał do Żarowskiej Izby Historycznej pan Wojciech. Na plakietce o wymiarach 6 x 3,5 cm, znajdują się trzy maszerujące postacie: robotnik z młotem, chłop z kosą i inteligent pracujący z książką. Ponad ich głowami widnieje tryb zębaty – symbol DAF. W dolnej części umieszczono swastykę i napis Breslau oraz datę 26.8.1934. Na stronie odwrotnej znajduje się miejsce po urwanej agrafce oraz napis Koenigszelt (Jaworzyna Śląska), wskazujący na wytwórnię Porzellanfabrik Koenigszelt (Fabryka porcelany Jaworzyna Śląska). Składamy panu Wojciechowi Serdeczne Podziękowania za przekazanie plakietki do Żarowskiej Izby Historycznej.

Czytaj więcej: Porcelanowa plakietka "Pochód DAF - Breslau 26.8.1934" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Wystawa "Legiony Polskie 1914-1918"

Drukuj
Utworzono: środa, 28, marzec 2018

Legiony Polskie w I wojnie światowej, to formacje wojskowe działające w latach 1914–17 po stronie państw centralnych, podporządkowane organizacyjnie Naczelnej Komendzie armii austro-węgierskiej, politycznie i częściowo organizacyjnie Naczelnemu Komitetowi Narodowemu. Wywodziły się z oddziałów strzeleckich Józefa Piłsudskiego i innych polskich organizacji wojskowo-niepodległościowych. W sierpniu 1914 roku utworzono Legion Wschodni i Legion Zachodni. Jesienią połączono je pod nazwą Legionów Polskich. Ich kolejnymi dowódcami byli: generał Karol Durski-Trzaska (IX 1914–II 1916), generał Stanisław Puchalski (II–XI 1916), pułkownik Stanisław Szeptycki (XI 1916–IV 1917), pułkownik Zygmunt Zieliński (IV–VIII 1917). W skład Legionów Polskich wchodziły 3 brygady oraz jednostki wspierające i pomocnicze (m.in. pułk artylerii). I Brygada, utworzona została w grudniu 1914 roku, komendant Józef Piłsudski, od października 1916 roku dowódca — pułkownik Marian Januszajtis; skład: 1., 5. i 7. pułk piechoty oraz 1. pułk ułanów. II Brygada, zwana również Karpacką lub Żelazną, powołana w maju 1915 roku w Kołomyi, dowódca pułkownik Ferdynand Küttner, od sierpnia 1916 roku — pułkownik Józef Haller; skład: 2. i 3. pułk piechoty oraz 2. pułk ułanów. III Brygada, utworzona w maju 1915 roku, dowódcy: pułkownik Wiktor Grzesicki, pułkownik Stanisław Szeptycki, pułkownik Zygmunt Zieliński, pułkownik Bolesław Roja; skład: 4. i 6. pułk piechoty.

Czytaj więcej: Wystawa "Legiony Polskie 1914-1918"

Ponad 100-letni magiel z żarowskiego zamku

Drukuj
Utworzono: piątek, 23, marzec 2018

Przez wiele lat służył najpierw mieszkańcom Straße der SA (SA-straße), a później ulicy Zamkowej w Żarowie. Dzisiaj stoi zupełnie zapomniany, pokryty grubą warstwą kurzu, choć w pełni kompletny i nadal sprawny. Mowa o zabytkowym maglu, który niewzruszony czasem spoczywa w piwnicach żarowskiego zamku. Czym tak naprawdę jest owe urządzenie, jaka jest jego budowa, zasada działania oraz zastosowanie ? Jak podają źródła magiel, zwany też maglownicą to maszyna, służąca do maglowania, czyli prasowania przy użyciu systemu walców. Maglowaniu poddawane są po praniu na ogół większe sztuki bielizny – pościel, obrusy, ręczniki, zasłony, tzn. takie, których prasowanie żelazkiem byłoby uciążliwe i nieefektywne. Powszechnie nazwą "magiel" określa się także nie tylko samą maszynę, ale również punkt usługowy – pomieszczenie, w którym magiel jest zainstalowany. Podczas gdy określenie "maglownica" zarezerwowane jest tylko dla samego urządzenia. Magiel występuje w dwóch odmianach. W pierwszej pościel nawijana jest na wałek i zgniatana podczas przetaczania pomiędzy dwiema płaszczyznami. Druga odmiana magla, sprowadza się do dwóch walców, długości od kilkudziesięciu centymetrów do ponad dwóch metrów, z których jeden jest napędzany (ręcznie lub silnikiem elektrycznym) i sprężyście dociskany do drugiego. Pomiędzy oba walce wsuwa się płat maglowanej tkaniny, a obracanie cylindra powoduje przesuwanie się jej i rozprasowywanie. Ręczne urządzenie tego rodzaju do zastosowań domowych wykorzystywane może być także jako wyżymaczka do wyciskania nadmiaru wody z upranych tkanin. Maglownica to dwie części: elementem maglującym w kształcie karbowanej deski przetacza się (po stole) wałek, na który nawija się pościel do maglowania. 

Czytaj więcej: Ponad 100-letni magiel z żarowskiego zamku

Więcej artykułów…

  1. Zespół muzyczny "EHO" Żarów powstały w 1946 roku
  2. Teczki "ŻZMO" w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej
  3. Kilka słów o powstaniu Żarowa i badaczach jego nazwy
  4. Georg Schrötter i ołtarz główny w kościele parafialnym w Wierzbnej

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Wednesday the 14th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.