Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Ilik, Gniewomir, Imbram - rycerze z Pożarzyska

Drukuj
Utworzono: wtorek, 03, marzec 2020

W 1138 roku na mocy testamentu Bolesława Krzywoustego, który dał początek rozbiciu dzielnicowemu Polski, Śląsk przypadł najstarszemu synowi Krzywoustego, księciu Władysławowi II Wygnańcowi (księstwo śląskie). Jego rządy zakończyła w 1146 roku ucieczka po przegranych walkach z młodszymi braćmi do Świętego Cesarstwa Rzymskiego, gdzie prosił swojego szwagra Konrada III o pomoc w odzyskaniu władzy. Tymczasem zwycięscy juniorzy podzieli kraj na nowo, Śląsk zajął Bolesław IV Kędzierzawy. Po zbrojnych interwencjach Konrada w 1146 roku i jego następcy, cesarza Fryderyka I Barbarossy w 1157 roku, Kędzierzawy obiecał wprawdzie zwrot Śląska, zwlekał z tym jednak do 1163 roku, dopiero wtedy powrócili spadkobiercy wygnańca, Bolesław, Mieszko i Konrad. Władzę nad Śląskiem przejął najstarszy z nich Bolesław I Wysoki, Kędzierzawy zachował jednak swe wpływy w głównych miastach. W 1172 roku juniorzy (Mieszko i Konrad) i syn Wysokiego, Jarosław upomnieli się o swoją część dziedzictwa, wywołując wojnę domową, w wyniku której Mieszko otrzymał wschodni kraniec (z Raciborzem i Cieszynem), a Jarosław część środkową (z Opolem). Zapewne w 1178 roku Konrad Laskonogi z dynastii Piastów otrzymał od Kazimierza Sprawiedliwego marchię głogowską. Było to księstwo niesamodzielne. Po śmierci Konrada Laskonogiego rządzone przez niego tereny wróciły pod władzę Bolesława Wysokiego.

Czytaj więcej: Ilik, Gniewomir, Imbram - rycerze z Pożarzyska

Młyn w Siedlimowicach na fotografii z 1909 roku

Drukuj
Utworzono: poniedziałek, 24, luty 2020

Pierwsza wzmianka o istnieniu młyna w Siedlimowicach pochodzi z lat 1486-1488. Wówczas to właściciel dóbr rycerz Georg von Seidlitz, wykupił stopniowo tzw. Winkelmühle (młyński zakątek lub zakątek/róg/kąt k. młyna) z rąk rycerza Hansa von Hof-Schnorbeina. Na przestrzeni XV - 1 poł. XIX w. młyn wodny w Siedlimowicach pracował w oparciu o tzw. koło wodne podsiębierne (łopatkowe), zwane walnym. Dolna część tego koła zanurzona była w przepływającej wodzie, tak aby jej nacisk na łopatki powodował jego obrót. Ostatni właściciele Siedlimowic oraz tamtejszego młyna von Kornowie gruntownie przebudowali i powiększyli folwark pod koniec XIX w. Wówczas w miejscu starego młyna wodnego wybudowano nowy młyn wodno-parowy. Koło młyńskie zastąpiła wówczas turbina wodna Francisa sprzężona z maszyną parową wspomagającą napęd młyna – stąd nazwa młyna wodno-parowy. Nowy młyn zatrudniał 5-8 pracowników i oprócz mąki produkował także grysik oraz wafle. W 1 ćwierci XX wieku, a więc w dobie elektryfikacji Siedlimowic, napęd tutejszego młyna został zmieniony na wodno-elektryczny, gdzie wspomagający napęd silnik elektryczny zastąpił użytkowaną dotychczas maszynę parową.

Czytaj więcej: Młyn w Siedlimowicach na fotografii z 1909 roku

Cegła "CHAMOTTE NIKLASDORF"

Drukuj
Utworzono: czwartek, 20, luty 2020

Początki produkcji cegieł wypalanych na Śląsku sięgają okresu średniowiecza. Wykonywano je wówczas ręcznie i wypalano w piecach polowych opalanych drewnem. Aż do końca XVIII wieku przemysł cegielniany rozwijał się raczej powoli, a produkcja cegły stanowiła za zwyczaj dodatek do produkcji rolnej. Nieznacznym postępem było przekształcenie się niektórych cegielni w zakłady typu manufakturowego z ręcznym formowaniem cegieł. Największy rozkwit przemysłu cegielnianego przypadł na II połowę XIX wieku i był związany z trzema zasadniczymi odkryciami technicznymi: opatentowanie w 1857 roku pieca kręgowego konstrukcji Fryderyka Eduarda Hoffmanna (umożliwiający nieprzerwaną i ciągłą produkcję), wprowadzenie do użytku w latach 1860-70 mechanicznej prasy ceglarskiej konstrukcji Carla Schlickeysena (zastąpiła formowanie ręczne) oraz wprowadzenie pod koniec XIX wieku sztucznych suszarni konstrukcji Kellera (naturalne suszenie pod wiatą zostało zastąpione tzw. suszeniem sztucznym). Liczba zakładów produkujących cegłę na Śląsku wzrosła znacząco przed I wojną światową do liczby 303 cegielni działających w 1907 roku. Wszystkie szeroko stosowały niedawne wynalazki Hoffmanna, Schlickeysena i Kellera, co w znacznym stopniu zwiększało ich wydajność produkcji.

Czytaj więcej: Cegła "CHAMOTTE NIKLASDORF"

Wystawa "Żołnierze Wyklęci 1944-1963" - Park Miejski w Żarowie 1.03.2020

Drukuj
Utworzono: piątek, 21, luty 2020

1 marca obchodzony będzie Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Z tej okazji ósmy raz w Polsce, a po raz trzeci w Żarowie odbędzie się „Tropem Wilczym. Bieg Pamięci Żołnierzy Wyklętych”. Żarowski bieg zaplanowano na 1 marca 2020. Wydarzenie organizowane przez Gminne Centrum Kultury i Sportu odbędzie się w Parku Miejskim przy ulicy Zamkowej. Udział w sportowym wydarzeniu jest bezpłatny. Podczas wydarzenia odbędzie się wystawa pt. "Żołnierze Wyklęci 1944-1963", na którą serdecznie zaprasza Żarowska Izba Historyczna oraz Muzeum Sprzętu Militarnego Strzegom.

Czytaj więcej: Wystawa "Żołnierze Wyklęci 1944-1963" - Park Miejski w Żarowie 1.03.2020

Książeczka stanu cywilnego wydana w 1952 roku przez USC w Żarowie

Drukuj
Utworzono: środa, 19, luty 2020

Po zakończeniu II wojny światowej w Rzeczpospolitej Polskiej wprowadzono tzw. książeczki stanu cywilnego. Po raz pierwszy o dokumentach tego rodzaju wspomina dekret z dnia 25 września 1945 r. (Dz.U. 1945 nr 48 poz. 272) gdzie w art. 37 ust. (2) czytamy, że "Rozporządzenie wykonawcze unormuje sprawę wydawania książeczek stanu cywilnego". Z kolei rozporządzenie ministrów administracji publicznej i sprawiedliwości z dnia 24 listopada 1945 r. (Dz.U.45.54.304) do art 37 ust. (2) informuje:

Czytaj więcej: Książeczka stanu cywilnego wydana w 1952 roku przez USC w Żarowie

Więcej artykułów…

  1. "Krzyż za udział w wojnie 1918-1921" podporucznika Kazimierza Śmiałowskiego z Żarowa
  2. Dyplomy nadane przez Naczelnika Miasta i Gminy Żarów w latach 1979-1983
  3. Lucien Paradis - więzień KL Buchenwald w Żarowie ?
  4. Z życia żarowskiego PTTK, cz.3: Proporczyki "Żarodreptaków"

© 2022 Żarowska Izba Historyczna

Friday the 16th. By BlueHost Review and Affiliate Marketing.