XIX Żarowska Prelekcja Historyczna: Młyny wodne i wiatraki w okolicy Żarowa

Dom Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w Bukowie

Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety, jak wiele innych podobnych żeńskich zgromadzeń zakonnych, powstało w XIX wieku na gruncie potrzeb społecznych. Swój początek powzięło w Nysie, będąc pierwszym rodzimym zgromadzeniem Ziemi Śląskiej, które powstało po pruskiej kasacie zakonów w 1810 roku. Zalążek oraz rozkwit tego zgromadzenia, jest ściśle związany z przemianami, które wówczas zachodziły na Śląsku wskutek narastającego rozwoju gospodarki kapitalistycznej. Dynamiczny rozwój przemysłu fabrycznego zepchnął bowiem na margines drobnych producentów, którzy po utracie swoich warsztatów stawali się poszukiwaczami pracy. Do tej nowej i ciągle rosnącej grupy społecznej dołączyli chłopi, szukający lepszych warunków bytowych w powstających dużych ośrodkach przemysłowych. W ten sposób w 1 połowie XIX wieku rozwinął się monstrualny ruch migracyjny, stający się niejako jednym z ogniw ówczesnych problemów ekonomiczno-społecznych. Niskie płace przy stałym wzroście cen żywności, niepewność pracy wobec wielkiej liczby osób jej poszukującej, a także niedostatek mieszkaniowy i fatalne warunki sanitarne, miały decydujący wpływ na wyjątkowo ciężką sytuację egzystencjonalną ludności napływowej. Do tego dochodziły jeszcze, nierzadko powtarzające się w owym czasie, klęski żywiołowe oraz głód, które były główną przyczyną dość licznych epidemii tyfusu i cholery (w 1866 roku na cholerę zmarło 60 mieszkańców Mrowin). Przy niedostatecznej liczbie lekarzy, pielęgniarek, szpitali, pociągało to za sobą ogromną ilość ofiar ludzkiego życia, zwłaszcza wśród najbiedniejszych.

Czytaj więcej: Dom Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety w Bukowie

Dokument z podpisem słynnego polskiego archeologa w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

W 1919 roku w Poznaniu założone zostało Muzeum Wielkopolskie (ob. Muzeum Narodowe w Poznaniu). Powstało ono na gruncie dwóch innych placówek muzealnych, których początki sięgają 2 połowy XIX wieku. Pierwszym z nich było tzw. Muzeum Starożytności Polskich i Słowiańskich w Wielkim Księstwie Poznańskim, które działalność rozpoczęło w 1857 roku przy Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. Jego zbiory zostały powiększone przez darowizny Seweryna Mielżyńskiego w postaci własnej kolekcji rodzinnej tzw. Miłosławskiej oraz odkupionych zbiorów Edwarda Rastawieckiego. Mielżyński zakupił ponadto teren, gdzie zorganizowano wystawę zgromadzonych eksponatów. W 1881 roku Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk nadało zbiorom nazwę Muzeum im. Mielżyńskich, a dla publiczności otwarto je ostatecznie w 1882 roku. Dwanaście lat później powstało w Poznaniu pierwsze muzeum niemieckie. Było nim założone w 1894 roku Provinzial Museum in Posen (Prowincjonalne Muzeum w Poznaniu), które w 1902 roku przemianowano na Kaiser Friedrich Museum (Muzeum Cesarza Fryderyka III). W 1904 roku pruskie muzeum ulokowano w nowej siedzibie przy placu Wolności (wówczas Wilhelmsplatz). Był to budynek zaprojektowany przez Karla Hinkeldeyna, specjalnie do celów wystawienniczych. W 1919 roku, po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Muzeum Cesarza Fryderyka III przemianowano na Muzeum Wielkopolskie. Kolejne lata to intensywny rozwój placówki. Przyjęto wówczas w depozyt zbiory z Muzeum im. Mielżyńskich oraz dokonano nowych zakupów, zwłaszcza w zakresie ówczesnego malarstwa i rzeźby. Ostatecznie podzielono w okresie międzywojennym muzeum na trzy oddziały: Galerię Malarstwa i Rzeźby, Muzeum Archeologiczne (Dział Przedhistoryczny) oraz Muzeum Przyrodnicze.

Czytaj więcej: Dokument z podpisem słynnego polskiego archeologa w zbiorach Żarowskiej Izby Historycznej

Mieszkańcy gminy Żarów odznaczeni brytyjskim i francuskim "Medalem za Wojnę 1939-1945"

Z dniem 16 sierpnia 1945 roku w Wielkiej Brytanii ustanowione zostało odznaczenie wojskowe przyznawane osobom, które podczas II wojny światowej służyły w siłach zbrojnych Zjednoczonego Królestwa przynajmniej przez 28 dni w okresie 3 września 1939 roku do 2 września 1945 roku. Odznaczeniem tym był tzw. Medal Wojny 1939-1945 lub Medal za Wojnę 1939-1945 (ang. War Medal 1939-1945). Medal ten nadawany był pełnoetatowemu personelowi sił zbrojnych. Operacyjnej i nieoperacyjnej służbie przez co najmniej 28 dni. Marynarce handlowej za co najmniej 28-dniową służbę na morzu. Odbiorca nagradzany był, jeśli służba zakończyła się jego śmiercią lub niezdolnością do służby jako jeńca wojennego i kwalifikowała go do jednej z gwiazd. Również jeśli nagradzany otrzymał jedną z gwiazd za służbę przez co najmniej 28 dni, otrzymywał War Medal. Odznaczenie miało formę krążka o średnicy 1,42 cala (36 mm). Wydanie brytyjskie wykonane było ze stopu miedzi i niklu, a kanadyjskie ze srebra (próba .800). Na awersie medalu umieszczony został lewy profil w koronie króla Jerzego VI z opisem "GEORGIVS VI D: BR: OMN: REX ET INDIAE IMP". Na rewersie znalazł miejsce lew stojący na ciele dwugłowego smoka. Na górze po prawej, w dwóch rzędach są daty 1939/1945. Medal zawieszony był na wstążce o szerokości 1,25 cala (32 mm) składająca się z 7 kolorowych pasów: czerwony, ciemny niebieski, wąski czerwony (środkowy), biały. Medalem odznaczono 700 000 osób włącznie z 4450 marynarzami kanadyjskiej floty handlowej.

Czytaj więcej: Mieszkańcy gminy Żarów odznaczeni brytyjskim i francuskim "Medalem za Wojnę 1939-1945"