Udział mieszkańców Ida- und Marienhütte w I wojnie światowej

Początki osiedla Ida- und Marienhütte obok Saarau, sięgają lat 40. XIX w., kiedy Carl Friedrich Kulmiz, założył na gruntach łazańskich dwie niewielkie huty: szkła „Ida” oraz żelaza „Maria”. Obie działały w ramach firmy „C.Kulmiz”, później przekształconej kolejno w spółkę handlową „C. Kulmiz”, następnie w „C. Kulmiz. Spółka z o.o.”. W hucie „Ida” produkowano głównie szkło użytkowe, które miało szerokie zastosowanie w przemyśle i budownictwie mieszkaniowym. Sztandarowym produktem były butelki z zielonego szkła oraz szklane butle na chemikalia. Na niewielką skalę i osobiste zamówienia, produkowano szkło ozdobne, w tym np. żyrandole. Zakład był przedsiębiorstwem eksperymentalnym, który jako surowiec cieplny, wykorzystywał węgiel brunatny, wydobywany w łazańskiej kopalni „Glück auf Julius”. Z chwilą kiedy nierentownym stało się zarówno wydobycie węgla jak też produkcja butelek, huta została zamknięta. W hucie „Maria” produkowano wyroby kowalskie, które znajdowały zastosowanie w rolnictwie, przemyśle oraz okolicznych kopalniach. Wykorzystywanym surowcem było stare przetapiane żeliwo. Kowalski asortyment produkowano przy użyciu młotów parowych jeszcze na początku XX w., jednak już w połowie XIX stulecia sporą część produkcji stanowiły proste maszyny. Po kompletnej przebudowie huty pod koniec lat 60. XIX w., w jej miejsce pojawiła się nowoczesna fabryka maszynowa „Maschinen-Fabrik C.Kulmiz”. Produkowano w niej maszyny w tym urządzenia rolnicze, kotły parowe i inne urządzenia, znajdujące zastosowanie w przedsiębiorstwach chemicznych i spożywczych. W 1926 r. fabryka jako nierentowna została zamknięta, a jej budynki rozebrano.

Czytaj więcej: Udział mieszkańców Ida- und Marienhütte w I wojnie światowej