Strona wykorzystuje pliki cookies, jeśli wyrażasz zgodę na używanie cookies, zostaną one zapisane w pamięci twojej przeglądarki. W przypadku nie wyrażenia zgody nie jesteśmy w stanie zagwarantować pełnej funkcjonalności strony!

Sylwetka samolotu bombowego Boeing B-17G-60-DL Y-46697 spod Wierzbnej

Drukuj
Utworzono: sobota, 19, maj 2012

W 1945 roku na terenie Polski wylądowało awaryjnie lub rozbiło się kilkadziesiąt amerykańskich samolotów wojskowych. Były to najczęściej maszyny uszkodzone przez niemiecką obronę przeciwlotniczą oraz myśliwce nad Berlinem, Chemnitz oraz Ruhland koło Drezna. Załogi amerykańskich bombowców uszkodzonych i niezdolnych do powrotu do swych baz w Anglii i Włoszech, decydowały się na ryzykowny lot za linię Odry gdzie stacjonowała już Armia Radziecka. Szansa na przeżycie była realna, a z pewnością o wiele większa niż na terytorium Rzeszy, gdzie nierzadko pojmanych lotników linczowała rozwścieczona miejscowa ludność. Samotnie lecące samoloty często jednak obrywały dodatkowo od sowietów i to zarówno z ziemi jak i z powietrza.

O historii i miejscu awaryjnego lądowania pod Wierzbną amerykańskiego bombowca Boeing B-17G-60-DL pisaliśmy już dwukrotnie - artykuł 1, artykuł 2. Maszyna ta – numer taktyczny Y-46697 –  wchodziła w skład 429 Szwadronu z 2 Grupy Bombowej, należącej do 15. Armii Powietrznej, która stacjonowała na lotniskach Amendola, Celona i Lucera w pobliżu włoskiej Foggi. Stamtąd dokonywane były naloty bombowe na cele strategiczne – zakłady przemysłu zbrojeniowego, rafinerie, węzły komunikacyjne i in., które znajdowały się w Niemczech, Austrii i na Węgrzech. Dziś przedstawiamy Państwu sylwetkę samolotu bombowego Boeing B-17 oraz nowe informacje dotyczące Y-46697, który w marcu 1945 roku lądował awaryjnie pod Wierzbną.

Prądnica wymontowana pod koniec lat 40-tych z wraku Boeinga B-17G-60-DL Y-46697 leżącego pod Wierzbną. Eksponat udostępnił do prezentacji w Żarowskiej Izbie Historycznej Pan Jerzy Łuckoś. Składamy Panu Serdeczne Podziękowania

 

Piasta koła ogonowego nieokreślonego typu samolotu - myśliwskiego ??. Bardzo prawdopodobne, gdyż znana jest relacja ówczesnego mieszkańca Mrowin, która mówi: "Raz tylko w naszej okolicy zbłądził rosyjski pilot i został strącony przez niemieckiego strzelca" (Wspomnienia o naszym Żarowie, s. 27-28). Piasta przez wiele lat była używana w kole zwykłej taczki !!. Esponat udostępnił do prezentacji w Żarowskiej Izbie Historycznej Pan Stanisław Pilarczyk.
Składamy Panu Serdeczne Podziękowania

 

18 maja 2012 roku na "Nocy Muzealnej" zorganizowanej wspólnie przez Żarowską Izbę Historyczną i Teatr Bezdomny im. Bohumila Hrabala, gościł badacz tajemnic lotnictwa II wojny światowej oraz obozów jenieckich Pan Krzysztof Kobusiński. Była to druga wizyta Pana Krzysztofa w Żarowskiej Izbie Historycznej. Przybyli na "Noc Muzealną" mieszkańcy Żarowa mieli okazję wysłuchać ciekawych opowieści m.in o samolotach alianckich zaginionych nad Polską, tajnej niemieckiej jednostce lotniczej Kampfgeswader 200 oraz wałbrzyskich obozach jenieckich.
Składamy Serdeczne Podziękowania Panu Krzysztofowi za odwiedziny oraz przedstawione informacje

 

 

Elementy koła i mechanizmu ogonowego bombowca Boeing B-17G. (źródło: instrukcja AN 01-20EG-2 Boeing B-17 Flying Fortress)

Misje w których brał udział samolot Boeing B-17G-60-DL Y-46697 - „Wierzbna” 

1. 18 luty 1945 – misja 359 – cel nalotu: Linz/Austria – dowódca pilot John W. Pierik
2. 27 luty 1945 – misja 367 – cel nalotu: Augsburg/Niemcy – dowódca pilot John W. Pierik
3. 28 luty 1945 – misja 368 – cel nalotu: Verona-Parona/Włochy – dowódca pilot John W. Pierik
4. 1 marca 1945 – misja 369 – cel nalotu: Wiedeń/Austria – dowódca pilot Benjamin W. Snider
5. 2 marca 1945 – misja 370 – cel nalotu: Linz/Austria – dowódca pilot John W. Pierik
6. 4 marca 1945 – misja 371 – cel nalotu: Sopron/Węgry – dowódca pilot Norris E. Slabaugh
7. 8 marca 1945 – misja 372 – cel nalotu: Hegyeshalom/Węgry – dowódca pilot John W. Pierik
8. 12 marca 1945 – misja 375 – cel nalotu: Wiedeń/Austria – dowódca pilot David P. Lande
9. 13 marca 1945 – misja 376 – cel nalotu: Regensburg/Niemcy – dowódca pilot John W. Pierik
10. 14 marca 1945 – misja 377 – cel nalotu: Szony/Węgry – dowódca pilot Richard L. Knotts
11. 15 marca 1945 – misja 378 – cel nalotu: Ruhland/Niemcy – dowódca pilot Benjamin W. Snider
12. 16 marca 1945 – misja 379 – cel nalotu: Wiedeń/Austria – dowódca pilot David P. Lande
13. 22 marca 1945 – misja 383 – cel nalotu: Ruhland/Niemcy – dowódca pilot John W.Pierik

Oznaczenia taktyczne: Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjenoczonych (USAAC), 15. Armia Powietrzna, 2. Grupa Bombowa, 429. Szwadron Bombowy

Historia konstrukcji i produkcji samolotu bombowego Boeing B-17 

W 1935 roku Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjednoczonych (US Army Air Corps) ogłosił specyfikację nr 35-26, zawierającą warunki techniczne dla nowego wielosilnikowego samolotu bombowego. Miał on osiągać prędkość maksymalną 322-402 km/h i pułap 6100-7620 m. Z prędkością 273-354 km/h powinien utrzymywać się w powietrzu przez sześć godzin. Warunki były więc bardzo ogólne, o liczbie silników i uzbrojeniu nie wspomniano. Zostały zgłoszone trzy konstrukcje: dwusilnikowe Martin B-10B i Douglas B-18A oraz czterosilnikowy Boeing Model 299. Projekt tego ostatniego przygotowywano bardzo szybko. Konstrukcję kadłuba wzorowano na samolocie komunikacyjnym Boeing 247, a płat stanowił zmniejszoną wersję zastosowanego na olbrzymim XB-15. Prototypowy Model 299 wykonał pierwszy lot 28 lipca 1935 roku. Samolot napędzały cztery dziewięciocylindrowe bezsprężarkowe silniki gwiazdowe Pratt&Whitney R-1690 Hornet o mocy 559 kW (760 KM). Zapas paliwa wynosił 6426 litrów. Osiągi maszyny znacznie przewyższały wymagane przez US Army Air Corps (USAAC). Przed zakończeniem prób prototyp został zniszczony w katastrofie, co spowodowało zmniejszenie wstępnego kontraktu z 65 do 13 samolotów. Zamówienie na budowę tych maszyn z silnikami Wright R-1820-39 Cyclone o mocy 634 kW (862 KM) pod oznaczeniem YB-17 zostało podpisane 12 stycznia 1936 roku. Jeden z egzemplarzy wyposażony w silniki R-1820-51 o mocy 746 kW (1014 KM) otrzymał oznaczenie B-17A. Chociaż wersję B-17B ze zmienionym przodem kadłuba zamówiono w sierpniu 1937 roku, to dostawy 39 sztuk nastąpiły dopiero między październikiem 1939 roku a marcem 1940 roku. W kolejnej wersji, B-17C, zmodernizowano uzbrojenie i zmieniono jego kaliber z 7,62 na 12,7 mm. Zamówiono 80 samolotów, ale zbudowano tylko 38, z czego 20 trafiło do brytyjskiego RAF-u jako Fortress MkI. Pierwszy B-17C był gotowy w lipcu 1940 roku. W ramach tego kontraktu zbudowano 42 samoloty B-17D różniące się wyposażeniem i osłonami silników. Pierwszy z B-17D został dostarczony w lutym 1941 roku. Samoloty tego typu wzięły udział w działaniach bojowych. Ponieważ doświadczenia z eksploatacji pierwszych wersji wykazały słabość uzbrojenia obronnego, przeprowadzono gruntowną modernizację i znaczne zmiany w konstrukcji. Zmieniono tylną część kadłuba i usterzenie pionowe. Dodano wieżyczki z dwoma karabinami maszynowymi 12,7 mm za kabiną pilotów, za usterzeniem i pod kadłubem. Zachowano boczne stanowiska, ale w zwykłych oknach. Pierwszy egzemplarz nowej wersji B-17E był gotowy 27 listopada 1941 roku. Pierwszy kontrakt, na 277 samolotów, został zwiększony i ostatecznie zbudowano 512 B-17E. Jak na tamten okres maszyna była potężnie uzbrojona. Brytyjski RAF otrzymał 45 B-17E jako Fortress MkII. Mankamenty wersji E usunięto w produkowanej masowo w trzech zakładach wersji B-17F. Boeing zbudował 2300 sztuk, Lockheed w zakładach Vega – 500, Douglas w zakładach Long Beach – 605, co daje łącznie 3405 B-17F. W samolotach tej wersji stosowano silniki Wright Cyclone R-1820-97 o mocy 883 kW (1200 KM), zapewniające prędkość maksymalną 523 km/h. Była to najszybsza wersja B-17. Maksymalny ładunek bomb wynosił 4761 kg, ale w misjach nad Europą zabierano najczęściej 1814 kg. RAF otrzymał 19 B-17F. 21 samolotów przebudowano na YB-40 ze zwiększonym uzbrojeniem obronnym, ale ta wersja była zbyt powolna i nie mogła towarzyszyć normalnym bombowcom. Ostatnia wersja produkcyjna B-17G powstała wiosną 1943 roku. Samolot ten określano mianem Latającej Fortecy (Flying Fortress). Prototyp zaczął latać 21 maja, a pierwszy samolot seryjny przekazano 4 września. Produkcję zakończono 29 lipca 1945 roku, po powstaniu 8680 egzemplarzy. Zakłady Boeing zbudowały 4035 sztuk, zakłady Douglasa – 2395, a zakłady Lockheed – 2250. Główną różnicą w porównaniu z B-17F było wprowadzenie wieżyczki pod przednią częścią kadłuba. W późniejszych seriach montowano nową tylną wieżyczkę. Wariant wersji B-17G z podwieszaną szalupą i radarem nosił oznaczenie B-17H. Istniał też wariant patrolowy PB-1W i rozpoznawczy RB-17. Niewielką liczbę B-17 przebudowano na samoloty transportowe. Łącznie powstało 12 761 B-17.

Dane techniczne samolotu Boeing B-17G-60-DL Y-46697 „Wierzbna”

Typ: ciężki samolot bombowy o całkowicie metalowej konstrukcji i chowanym podwoziu
Załoga: 10 osób
Silniki: 4 dziewięciocylindrowe gwiazdowe chłodzone powietrzem Wright R-1820-97 Cyclone o mocy 883 kW (1200 KM)
Osiągi: prędkość maksymalna 486 km/h na pułapie 7620 m; prędkość przelotowa 257 km; czas wznoszenia na 6096 m – 37 min; pułap 10850 m; zasięg 5470 km
Masa własna: 16 391 kg; startowa 32 660 kg
Wymiary: rozpiętość 31,62 m; długość 22,78 m; wysokość 5,82 m; powierzchnia nośna 131,92 m2.
Uzbrojenie: 13 ciężkich karabinów maszynowych Browning M2 kaliber 12,7 mm, bomby do 7983 kg

Ciężki karabin maszynowy Browning M2 kaliber 12,7 mm (12,7x99). B-17G uzbrojony był w 13 karabinów tego typu

Źródło - Wydawnictwo Militaria 037 - Boeing B-17 Flying Fortress

Stanowisko bombardiera i dwa boczne stanowiska strzeleckie przednie

Podkadłubowa wieżyczka strzelecka B-17G

Tylne stanowisko strzeleckie dwóch karabinów maszynowych Browning M2

Kopit samolotu bombowego Boeing B-17G

Opracowanie
Bogdan Mucha